Stefan Orliński – Wikipedia, wolna encyklopedia
generał brygady | |
Data i miejsce urodzenia | 9 listopada 1907 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 22 września 1966 |
Przebieg służby | |
Lata służby | 1930–1966 |
Siły zbrojne | |
Jednostki | Inspektorat Obrony Terytorialnej Kraju |
Stanowiska | inspektor ds. organizacji paramilitarnych |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Stefan Orliński (ur. 9 listopada 1907 w Hucie Nowej, zm. 22 września 1966 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się we wsi Huta Nowa, w ówczesnym powiecie gostynińskim guberni warszawskiej, w rodzinie Józefa i Konstancji z Tomczaków. Z Wojskiem Polskim związany od 1930; do 1931 służył w 14 pułku piechoty we Włocławku. Po ukończeniu szkoły podoficerskiej skierowany do Modlina, potem do Warszawy. W 1938 ukończył Szkołę Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 października 1938 i 64. lokatą w korpusie oficerów piechoty[1].
Kampanię wrześniową odbył w stopniu porucznika; walczył na Kielecczyźnie, 7 września 1939 odniósł ciężką ranę, w efekcie której utracił prawą rękę. Po leczeniu szpitalnym w Radomiu i Warszawie trafił w 1940 do obozu jenieckiego XII A w Hadamar (potem w obozie jenieckim VII A Murnau).
W 1945 powrócił do Polski i zgłosił się do wojska. Od 2 września 1945 do 1948 dowodził batalionem szkolnym w Oficerskiej Szkole Samochodowej im. gen. Aleksandra Waszkiewicza w Pile, uzyskał w tym okresie kolejne awanse oficerskie – na kapitana (24 grudnia 1945) i majora (19 sierpnia 1946). Przeniesiony do Oficerskiej Szkoły Piechoty nr 2 w Elblągu, pełnił funkcję dowódcy pułku i dywizji piechoty. 22 lipca 1949 awansowany na podpułkownika, 10 grudnia 1952 na pułkownika.
W latach 1954–1955 odbył studia w Akademii Sztabu Generalnego im. Karola Świerczewskiego, następnie był komendantem Fakultetu Ogólnowojskowego na tej uczelni, a w latach 1957–1959 zastępcą komendanta ds. liniowych. Od 14 lipca 1956 generał brygady. W latach 1959–1963 komendant garnizonu miasta stołecznego Warszawy, 1964–1965 przewodniczył Międzynarodowej Komisji Kontroli i Nadzoru w Korei. Od 1965 pełnił funkcję inspektora ds. organizacji paramilitarnych w Inspektoracie Obrony Terytorialnej Kraju.
Należał do PZPR. W latach 1957–1961 sprawował mandat radnego miasta stołecznego Warszawy, od listopada 1958 był prezesem Zarządu Głównego Związku Inwalidów Wojennych PRL. Nadano mu honorowe członkostwo tej organizacji oraz Związku Ociemniałych Żołnierzy.
Pochowany w Alei Zasłużonych Cmentarza Komunalnego (d. Wojskowego) na Powązkach w Warszawie (kwatera A19-lewe półkole-3/4)[2]. W imieniu kierownictwa MON w pogrzebie uczestniczył m.in. wiceminister obrony narodowej, Główny Inspektor Obrony Terytorialnej gen. dyw. Grzegorz Korczyński.
Mieszkał w Warszawie. Od 1939 żonaty z Heleną Jadwigą z domu Dobrzelecką (1909-1994). Małżeństwo miało syna i córkę[3][2].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Srebrny Krzyż Zasługi
- Medal za Warszawę 1939–1945
- Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 70.
- ↑ a b Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze.
- ↑ Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. III:M-S, Toruń 2010, s. 115–117.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Marian Krwawicz, Stefan Orliński, w: Polski Słownik Biograficzny, tom XXIV, 1979
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
- „Wojskowy Przegląd Historyczny” nr 4/1966, s. 357–358.
- „Żołnierz Wolności”, 9 X 1963 r., s. 2.
- Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. III:M-S, Toruń 2010, s. 115–117.