Stefan Walter – Wikipedia, wolna encyklopedia

Stefan Walter
	major piechoty
Data i miejsce urodzenia	5 października 1891 ; Soroki
Data i miejsce śmierci	4 października 1920 ; Warszawa
	Przebieg służby
Lata służby	1914–1920
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego ; Wojsko Polskie
Jednostki	14 Pułk Strzelców Polskich, ; 29 Pułk Strzelców Kaniowskich
Stanowiska	dowódca pułku piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, ; wojna polsko-ukraińska, ; wojna polsko-bolszewicka
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Stefan Walter (ur. 23 września^?/5 października 1891 w Sorokach, zm. 4 października 1920 w Warszawie) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

W czasie I wojny światowej był oficerem armii rosyjskiej. W 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego na Kubaniu i objął dowództwo 14 pułku strzelców polskich w 4 Dywizji gen. Lucjana Żeligowskiego. W czerwcu 1919 roku powrócił wraz z dywizją przez Rumunię do Polski, wspomagając oddziały polskie walczące z Ukraińcami.

1 lipca 1919 roku, w czasie wojny z bolszewikami, objął dowództwo 29 pułku Strzelców Kaniowskich, działającego na północnym odcinku frontu wschodniego. 5 lutego 1920 roku wyróżnił się podczas wypadu na stację Borkowicze. Wsławił się także w boju pod Jaznem nad Autą 18 czerwca 1920 oraz w trakcie odwrotu wojsk polskich znad Auty i Berezyny. Na stanowisku dowódcy dał się poznać jako świetny, wymagający dowódca i osoba o ogromnej odwadze osobistej.

15 sierpnia 1920 roku został ciężko ranny prowadząc czołową kompanię pułku do natarcia na Mokre, walcząc w obronie przedmościa warszawskiego w składzie 1 Armii gen. Franciszka Latinika. Według relacji, zranienie dowódcy wyzwoliło w jego podkomendnych pragnienie zemsty i przyśpieszyło natarcie. W następstwie odniesionych ran zmarł 4 października 1920 w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie, w chwale bohatera walk pod Radzyminem i obrony Warszawy.

Pochowany na cmentarzu wojskowym na Majkowie w Kaliszu (od 1936). 3 listopada 1924 na grobie majora Stefana Waltera został odsłonięty pomnik ufundowany przez oficerów i szeregowych 29 pułku Strzelców Kaniowskich^[1].

Odznaczenie

Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (1922)^[2]

Przypisy

↑ Ś. p. major St. Walter. „Nowości Illustrowane”. Nr 46, s. 2-3, 15 listopada 1924.
↑ Dekret Naczelnika Państwa z 19 lutego 1922 r. L. 11429/V.M. Adj. Gen. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 10, s. 320)

Bibliografia

Janusz Odziemkowski, Leksykon wojny polsko-rosyjskiej 1919-1920 wyd.: rytm Warszawa 2004
Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918-1920, Wojskowe Biuro Historyczne, Warszawa 1934, s. 942.
Lucjan Bełdowski, Zarys historii wojennej 29-go Pułku Strzelców Kaniowskich, Warszawa 1928.
W przededniu odsłonięcia pomnika na grobie śp. Stefana Waltera, „Polska Zbrojna” Nr 300 z 1 listopada 1924 r. s. 6.

[1] Ś. p. major St. Walter. „Nowości Illustrowane”. Nr 46, s. 2-3, 15 listopada 1924.

[2] Dekret Naczelnika Państwa z 19 lutego 1922 r. L. 11429/V.M. Adj. Gen. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 10, s. 320)

[1]

[2]