Stefano Mei – Wikipedia, wolna encyklopedia

Stefano Mei
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

3 lutego 1963
La Spezia

Wzrost

182 cm

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Włochy
Mistrzostwa Europy
złoto Stuttgart 1986 bieg na 10 000 m
srebro Stuttgart 1986 bieg na 5000 m
brąz Split 1990 bieg na 10 000 m
Halowe mistrzostwa Europy
srebro Madryt 1986 bieg na 3000 m
Uniwersjada
złoto Kobe 1985 bieg na 5000 m
złoto Duisburg 1989 bieg na 5000 m

Stefano Mei (ur. 3 lutego 1963 w La Spezia[1]) – włoski lekkoatleta, średnio- i długodystansowiec, mistrz Europy.

Rozpoczął karierę międzynarodową od zajęcia 4. miejsca w biegu na 3000 metrów na mistrzostwach Europy juniorów w 1981 w Utrechcie[2]. Zdobył brązowy medal w biegu juniorów na mistrzostwach świata w biegach przełajowych w 1982 w Rzymie[3]. Odpadł w eliminacjach biegu na 1500 metrów na mistrzostwach Europy w 1982 w Atenach[4]. Na mistrzostwach świata w 1983 w Helsinkach[5] i na igrzyskach olimpijskich w 1984 w Los Angeles[1] odpadał w półfinale tej konkurencji.

Od 1985 specjalizował się w bieganiu na dłuższych dystansach. Zajął 9. miejsce w biegu na 3000 metrów na światowych igrzyskach halowych w 1985 w Paryżu[6] i 7. miejsce w biegu na 1500 metrów na halowych mistrzostwach Europy w 1985 w Pireusie[7]. Zajął 3. miejsce w biegu na 1500 metrów w finale A pucharu Europy w 1985 w Moskwie[8]. Zwyciężył w biegu na 5000 metrów na uniwersjadzie w 1985 w Kobe[9]. Na halowych mistrzostwach Europy w 1986 w Madrycie zdobył srebrny medal w biegu na 3000 metrów, przegrywając jedynie Dietmarem Millonigiem z Austrii, a wyprzedzając João Camposa z Portugalii[10].

Na mistrzostwach Europy w 1986 w Stuttgarcie bieg na 10 000 m okazał się triumfem Włochów, którzy w komplecie stanęli na podium: Stefano Mei zdobył złoty medal, Alberto Cova srebrny, a Salvatore Antibo brązowy. W biegu na 5000 metrów Mei zdobył srebrny medal za reprezentantem Wielkiej Brytanii Jackiem Bucknerem, a przed innym Brytyjczykiem Timem Hutchingsem[11].

Na igrzyskach olimpijskich w 1988 w Seulu Mei zajął 7. miejsce w biegu na 5000 metrów[1]. Ponownie zdobył tytuł mistrzowski na tym dystansie na uniwersjadzie w 1989 w Duisburgu[9]. Na mistrzostwach Europy w 1990 w Splicie zdobył brązowy medal w biegu na 10 000 metrów, a w biegu na 5000 metrów zajął 7. miejsce (na obu dystansach zwyciężył Salvatore Antibo)[12]. Awansował do finału biegu na 5000 metrów na mistrzostwach świata w 1991 w Tokio, lecz go nie ukończył[13]. Zajął 7. miejsce w biegu na 3000 metrów na halowych mistrzostwach Europy w 1992 w Genui[14].

Był mistrzem Włoch w biegu na 1500 metrów w 1985, w biegu na 5000 metrów w 1984, 1986, 1989 i 1991 oraz w sztafecie 4 ×1500 metrów w 1983[15][16]. W hali był mistrzem swego kraju w biegu na 3000 metrów w 1985, 1986 i 1989[17].

Był rekordzistą Włoch w biegu na 1500 metrów z czasem 3:34,57, uzyskanym 7 września 1986 w Rieti[18].

Rekordy życiowe

[edytuj | edytuj kod]

Stefano Mei miał następujące rekordy życiowe[19]:

  • bieg na 1000 metrów – 2:20,04 (30 lipca 1984, San Diego)
  • bieg na 1500 metrów – 3:34,57 (7 września 1986, Rieti)
  • bieg na milę – 3:55,96 (1 września 1983, Rzym)
  • bieg na 3000 metrów – 7:42,85 (15 lipca 1986, Nicea)
  • bieg na 5000 metrów – 13:11,57 (31 sierpnia 1986, Stuttgart)
  • bieg na 10 000 metrów – 27:39,47 (5 lipca 1986, Oslo)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Stefano Mei [online], olympedia.org [dostęp 2021-05-05] (ang.).
  2. European Junior Championships 1981 [online], wjah.co.uk [dostęp 2021-05-05] [zarchiwizowane z adresu 2013-10-31] (ang.).
  3. IAAF World Cross Country Championships [online], GBRAthletics [dostęp 2021-05-05] (ang.).
  4. Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 562 [dostęp 2021-05-05] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
  5. IAAF World Athletics Championships Doha 2019 Statistics Handbook [online], World Athletics, s. 118 [dostęp 2021-05-05] (ang.).
  6. IAAF World Indoor Championships – Birmingham 2018, Statistics Handbook [online], IAAF, s. 78 [dostęp 2021-05-05] (ang.).
  7. European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 483 [dostęp 2021-05-05] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-03] (ang.).
  8. European Cup A Final and Super League (Men) [online], GBRAthletics [dostęp 2021-05-05] (ang.).
  9. a b World Student Games (Universiade – Men) [online], GBRAthletics [dostęp 2021-05-05] (ang.).
  10. European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 488–489 [dostęp 2021-05-05] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-03] (ang.).
  11. Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 570 [dostęp 2021-05-05] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
  12. Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 578–579 [dostęp 2021-05-05] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
  13. IAAF World Athletics Championships Doha 2019 Statistics Handbook [online], World Athletics, s. 125 [dostęp 2021-05-05] (ang.).
  14. European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 517 [dostęp 2021-05-05] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-03] (ang.).
  15. Campionati “assoluti” – uomini. Tutti i campioni italiani – 1906-2020 (Aggiornamento: 1° Gennaio 2021) [online], sportolimpico.it, s. 19 [dostęp 2021-05-05] (wł.).
  16. Italian Championships [online], GBRAthletics [dostęp 2021-05-05] (ang.).
  17. Italian Indoor Championships [online], GBRAthletics [dostęp 2021-05-05] (ang.).
  18. Janusz Waśko, John Brant, Györgyi Csiki, Andrzej Socha: Golden Century of IAAF Records. National Records Evolution 1912-2012. Zamość: 2013, s. 44. ISBN 978-83-62033-30-0. (ang.).
  19. Stefano Mei w bazie World Athletics (ang.) [dostęp 2021-05-04].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]