Sternik motorowodny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Sternik motorowodny – najniższy z patentów motorowodnych.

• ukończenie 14. roku życia,
• zdanie egzaminu z wymaganej wiedzy i umiejętności.

• prowadzenie jachtów motorowych po wodach śródlądowych,
• prowadzenie jachtów motorowych o długości kadłuba do 12 m po morskich wodach wewnętrznych oraz pozostałych wodach morskich w strefie 2 Mm od brzegu, w porze dziennej.

Osoby poniżej 16 lat mogą realizować swoje uprawnienia na jachtach o mocy do 60 kW.

• Ustawa z 21 grudnia 2000 r. o żegludze śródlądowej (Dz.U. z 2022 r. poz. 1097) (art. 37a)
  • Rozporządzenie Ministra Sportu i Turystyki z 9 kwietnia 2013 r. w sprawie uprawiania turystyki wodnej (Dz. U. z 2013 r., poz. 460)