Sułków (województwo opolskie) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł dotyczy wsi w województwie opolskim. Zobacz też: Sułków.

Sułków

wieś
Kościół pw. Nawiedzenia NMP w 2020 r.
Państwo	Polska
Województwo	opolskie
Powiat	głubczycki
Gmina	Baborów
Wysokość	236[2] m n.p.m.
Liczba ludności (2009)	227[3]
Strefa numeracyjna	77
Kod pocztowy	48-120[4]
Tablice rejestracyjne	OGL
SIMC	0491127
Położenie na mapie Polski Sułków
Położenie na mapie województwa opolskiego Sułków
Położenie na mapie powiatu głubczyckiego Sułków
Położenie na mapie gminy Baborów Sułków
50°09′49″N 17°57′06″E/50,163611 17,951667[1]
Multimedia w Wikimedia Commons

Sułków (staropol.Sulislawicz, do 31 grudnia 2004 - Sulków^[5], cz. Sulkov^[6], niem. Zülkowitz, Zilchowitz^[7], od 1936 do 1945 Zinnatal) – wieś sołecka w południowej Polsce, położona w województwie opolskim, w powiecie głubczyckim, w gminie Baborów, na lewym brzegu rzeki Psiny^[8].

W miejscowości znajdują się 3 gniazda bociana białego^[9].

Nazwa miejscowości pochodzi od staropolskiego imienia założyciela Sulisława^[10] składającego się z dwóch członów: Suli- ("obiecywać" albo "lepszy, możniejszy") i -sław ("sława") oznaczających "tego, który cieszy się lepszą sławą od innych". Niemiecki nauczyciel Heinrich Adamy w swoim dziele o nazwach miejscowych na Śląsku wydanym w 1888 roku we Wrocławiu wymienia jako pierwotną zanotowaną nazwę wsi Sulislawicz podając jej znaczenie "Dorf des Sulislaw" - "Wieś Sulisława"^[10].

Historycznie miejscowość leży na tzw. polskich Morawach, czyli na obszarze dawnej diecezji ołomunieckiej. Początkowo należała do morawskiego księstwa opawskiego^[11], które terytorium co najmniej od końca XV wieku było już uważane za część Górnego Śląska.

Najstarsze źródła pisane wspominające miejscowość pochodzą z 1340, kiedy to miejscowość villa Sulcau została zakupiona wraz z Baborowem przez Ofkę raciborską^[7][12][13].

Po wojnach śląskich znalazła się w granicach Prus i powiatu głubczyckiego. Według danych pochodzących z 1880 roku, wieś funkcjonowała pod polską nazwą Sulkowice oraz należała do parafii św. Mikołaja Biskupa w Dzielowie^[7]. Od 1819 roku posiadała kaplicę katolicką oraz szkołę^[7], w której, mimo iż mieszkańcy wsi byli etnicznie Polakami^[7], uczono się i modlono po morawsku^[14] i identyfikowano się jako Morawcy^[6]. Dane statystyczne z tego okresu podają, iż powierzchnia wsi wynosiła 8,95 km², ludność wsi określano na 811 mieszkańców (z czego 799 katolików oraz 12 protestantów)^[7]. W 1910 75% mieszkańców posługiwało się polskim dialektem śląskim^[6]. Dawniej Sulków stanowił własność zakonnic z Raciborza^[7].

Na północ od drogi z Sułkowa do Babic od 1969 roku znajduje się stanowisko archeologiczne. W miejscu znajdowała się najprawdopodobniej osada^[13]. Na miejscu odnaleziono 4 niezdobione ułamki naczyń bez śladów obtaczania, a także tyle samo z takimi śladami, wszystkie barwy szarej bądź brunatnej. Wykonane zostały z dwóch rodzajów gliny schudzonej - pierwszy typ z gruboziarnistej, drugi zaś z drobnoziarnistej z domieszką piasku^[13]. Część z nich pochodzi z okresu między VI a IX wiekiem, część spomiędzy X a XII wieku^[13].

We wsi funkcjonowała dawniej specyficzna forma śląszczyzny - dialekt sułkowski. Pisał w nim swoje utwory Feliks Steuer, dla którego Sułków był miejscem urodzenia. Do 1905 roku prawie wszyscy mieszkańcy Sułkowa używali wyłącznie języka polskiego^[8], specyficzna gwara wsi zawsze jednak pozostawała odrębna od literackiej polszczyzny, głównie za sprawą tego, iż księża z Baborowa używali zamiast polszczyzny języka morawskiego do głoszenia swoich kazań^[8].

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do ówczesnego województwa opolskiego.

• Wilhelm Frank (1858–1911)
• Paweł Lex (1869–1937)
• Feliks Steuer (1889–1950)
• Irena Czuta-Pakosz