System V – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2021-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

System V (pełna nazwa: UNIX System V, potocznie SysV) – wersja systemu UNIX udostępniona po wersji III i rozwijana w ośrodku Bell Labs firmy AT&T. Na jej bazie powstała gałąź systemu, która stała się podstawą komercyjnych wersji Uniksa wydawanych przez AT&T począwszy od 1983 roku.

System V jest w linii prostej bezpośrednim kontynuatorem systemu napisanego w 1969 roku przez Dennisa Ritchie i Kena Thompsona. Bywał niejednokrotnie przeciwstawiany wersji UNIX wywodzącej się z Uniwersytetu Berkeley znanej jako BSD, mimo że obie gałęzie bardzo często splatały się wymieniając się funkcjami i kodem^[2].

W oparciu o licencjonowany kod Systemu V powstało wiele komercyjnych wersji Uniksa między innymi AIX, A/UX^[3], HP-UX czy opracowany na zlecenie Microsoftu Xenix^[4]. Na bazie opracowanego między 1987 a 1989 przez Sun Microsystems i AT&T wydania System V Release 4 (SVR4) oraz związanych z nim funkcji doszło do standaryzacji komercyjnych Uniksów po roku 1989^[4].

Ostatnią wersją SVR4 było wydanie 4.2MP udostępnione pod koniec 1993 roku przez Unix System Laboratories (USL, dawne Bell Labs), wówczas należące do firmy Novell. Na jej bazie powstał produkt UnixWare 2 łączący Unix z klasycznym NetWare.

Po sprzedaży przez Novella uprawnień do rozwijania kodu SysV firmie Santa Cruz Operation wersja 5 (SVR5) stała się podstawą UnixWare 7. SCO wydało potem jeszcze oparty na kodzie SVR5 SCO OpenServer 6. Kod źródłowy SVR5 nie jest już jednak wykorzystywany przez innych producentów.

Zobacz też

Przypisy

↑ msgsnd(2) [online], FreeBSD Manual Pages, 9 lipca 2009 [dostęp 2023-01-07], Cytat: „Message queues appeared in the first release of AT&T Unix System V.” .
↑ Przykładowo system operacyjny FreeBSD posiada możliwość uruchamiania binariów COFF oraz narzędzie do obsługi komunikacji międzyprocesowej typu SysV^[1].
↑ Alan J. Ryan. Apple keen on Unix future. „Computerworld”. XXII (33), s. 6, 1988-08-15. (ang.).
↑ ^a ^b Raymond 2004 ↓, s. 398–401.

Bibliografia

Eric Raymond: UNIX. Sztuka programowania. Helion, 2004. ISBN 83-7361-419-2.

[1] msgsnd(2) [online], FreeBSD Manual Pages, 9 lipca 2009 [dostęp 2023-01-07], Cytat: „Message queues appeared in the first release of AT&T Unix System V.” .

[2] Przykładowo system operacyjny FreeBSD posiada możliwość uruchamiania binariów COFF oraz narzędzie do obsługi komunikacji międzyprocesowej typu SysV^[1].

[3] Alan J. Ryan. Apple keen on Unix future. „Computerworld”. XXII (33), s. 6, 1988-08-15. (ang.).

[CITEREFRaymond2004398–401-4] Raymond 2004 ↓, s. 398–401.

[2]

[3]

[4]

[1]