Szachy 960 – Wikipedia, wolna encyklopedia

	a	b	c	d	e	f	g	h
8									8
7									7
6									6
5									5
4									4
3									3
2									2
1									1
	a	b	c	d	e	f	g	h

Przykładowe ustawienie szachów losowych

Szachy 960, szachy losowe, szachy Fischera – stworzona przez Bobby'ego Fischera, i po raz pierwszy zaprezentowana 19 czerwca 1996 w Buenos Aires^[1], odmiana szachów, w której figury są umieszczone losowo na pierwszej i ósmej linii (piony są rozstawione normalnie).

Od tradycyjnych różnią się:

ustawieniem początkowym
zasadami wykonywania roszady.

Zasady rozmieszczenia bierek w pozycji początkowej:

król musi znajdować się na dowolnym polu między dwiema wieżami
gońce muszą stać na polach przeciwnych kolorów
obaj gracze dysponują identycznym ustawieniem figur.

Zgodnie z tymi zasadami istnieje 960 (stąd nazwa tych szachów) możliwych ustawień; jednym z nich jest ustawienie tradycyjne.

Istnieje możliwość łatwego wylosowania początkowego ustawienia przy użyciu monety. Robi się to w następujący sposób:

losuje się jedno z czterech możliwych pól dla gońca białopolowego i jedno z czterech dla gońca czarnopolowego
pozostaje sześć pól. Król nie może stanąć na żadnym z pól skrajnych (zabrakłoby miejsca dla jednej z wież), więc dostępne mu są tylko cztery z sześciu. Losuje się jedno z nich.
pozostaje pięć pól. Król dzieli ich linię w stosunku 1:4, 2:3, 3:2 lub 4:1. W pierwszym i czwartym przypadku jedną wieżę stawia się na jedynym dostępnym jej polu, a dla drugiej losuje się jedno z czterech dostępnych jej pól; w drugim i trzecim przypadku jednej wieży losuje się jedno z dwóch możliwych pól, a drugiej jedno z trzech możliwych pól
pozostają trzy pola. Hetman może stanąć na dowolnym z nich, więc losuje się dla niego jedno z tych trzech.
na pozostałych dwóch polach stawia się skoczki
układ bierek czarnych musi być analogiczny do układu bierek białych.

Aby wylosować jedno z dwóch pól, wystarczy rzucić monetą jeden raz. Aby wylosować jedno z czterech pól, wystarczy rzucić monetą dwukrotnie. Aby wylosować jedno z trzech pól, wystarczy rzucić monetą dwukrotnie, a w wypadku wyrzucenia dwóch reszek zignorować je i ponownie dwukrotnie rzucić monetą: w tym przypadku w celu uzyskania wyniku należy wykonać średnio 8/3 rzutu. Sumując powyższe, do ustalenia całej pozycji początkowej średnio potrzeba zaledwie 11,5 rzutu monetą.

Zasady wykonania roszady muszą uwzględniać różnorodne pozycje początkowe króla i wież (wyobraźmy sobie choćby roszadę przy ustawieniu początkowym króla na c1 a wież na b1 i f1). Obowiązują te same zasady, co w normalnych szachach, ale są szerzej interpretowane:

po roszadzie ustawienie zawsze jest takie, jak w normalnych szachach, czyli niezależnie od tego, gdzie król i wieża stały przed roszadą, po krótkiej roszadzie król stoi na g1 (czarny na g8) a wieża na f1 (f8) a po długiej roszadzie król stoi na c1 (c8) a wieża na d1 (d8) (oczywiście „krótka” i „długa” to nazwy umowne, gdyż w szachach losowych może się okazać, że „krótka” roszada będzie znacznie dłuższa od „długiej”)
ani król, ani roszująca z nim wieża nie mogły wykonać wcześniej żadnego ruchu
król nie może być pod szachem
między królem a wieżą nie może stać żadna bierka (roszującego ani przeciwnika); wolne muszą być też pola końcowe (z wyjątkiem sytuacji, gdy na polu końcowym stoi wieża)
w wyniku roszady król nie może wejść pod szach, nie może być też pod szachem żadne z pól, przez które przechodzi, roszując.

Pozycje początkowe w tej odmianie szachów mogą bardzo różnić się charakterem – niektóre z nich umożliwiają bardzo szybkie nawiązanie otwartej walki i zagrożenie królowi przeciwnika, inne skłaniają raczej do gry pozycyjnej i stopniowego rozwijania figur. Pamięciowe opanowanie debiutów ma tylko minimalne znaczenie^[2].