Sztych (broń) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Sztych (z niem. der Stich, pchnięcie)^[1] – ostre zakończenie głowni broni białej. Stanowi zazwyczaj trzecią część długości głowni, najbardziej oddaloną od rękojeści^[2].

Potocznie sztychem określa się niekiedy „pchnięcie” przeciwnika ostrym końcem broni białej w trakcie walki. W języku niemieckim koniec głowni to der Ort^[1].

Zobacz też

punta

Przypisy

↑ ^a ^b Duden – Deutsches Universalwörterbuch. Mannheim: Dudenverlag, 2001, s. 1170, 1518. ISBN 3-411-05504-9.
↑ Michał Gradowski, Zdzisław Żygulski: Słownik uzbrojenia historycznego. Warszawa: PWN, 2010, s. 4-5. ISBN 978-83-01-16260-3.

Linki zewnętrzne

Sztychy mieczy wczesnośredniowiecznych – opracowanie poświęcone formie i funkcjonalności sztychów mieczy europejskich z okresu między VI a XI stuleciem.

[duden-1] Duden – Deutsches Universalwörterbuch. Mannheim: Dudenverlag, 2001, s. 1170, 1518. ISBN 3-411-05504-9.

[2] Michał Gradowski, Zdzisław Żygulski: Słownik uzbrojenia historycznego. Warszawa: PWN, 2010, s. 4-5. ISBN 978-83-01-16260-3.

[1]

[2]

Rękojeść i jej oprawa	furdyment głowica jaszczur jelec kabłąk kashira kosz obłęk ośla podkowa paluch shirasaya tarczka taszka tsuba tsuka
Głownia i żeleźce	głowica grań grot ostrze ość punta ricasso (podkrzyże) sztych trzpień zbrocze (bruzda, strudzina)
Pochwa	brajcarki dławik jaszczur rapcie ryfki saya shirasaya trzewik żabka
Inne	drzewce proporczyk temblak