Tadeusz Żyborski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Tadeusz Żyborski

podpułkownik dyplomowany artylerii
Data i miejsce urodzenia	24 lipca 1894 Rudki
Data i miejsce śmierci	2 marca 1978 Opole
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	3 Pułk Artylerii Ciężkiej (II RP) 9 Dywizja Piechoty (II RP) Dowództwo Okręgu Korpusu Nr X 22 Pułk Artylerii Lekkiej Sztab Główny 14 Dywizjon Artylerii Konnej
Stanowiska	szef sztabu dywizji szef Oddziału Organizacyjnego dowódca dywizjonu artylerii delegat SG
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa (kampania wrześniowa)
Odznaczenia

Tadeusz Żyborski (ur. 24 lipca 1894 w Rudkach, zm. 2 marca 1978 w Opolu) – podpułkownik dyplomowany artylerii Wojska Polskiego.

Tadeusz Żyborski urodził się 24 lipca 1894 roku w Rudkach. W latach 1922–1924 był słuchaczem III Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Z dniem 1 października 1924 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Oddziału II Sztabu Generalnego^[1]. 1 grudnia 1924 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 93. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[2]. 31 października 1927 roku został przeniesiony z 3 pułku artylerii ciężkiej w Wilnie do kadry oficerów artylerii z równoczesnym przydziałem do dowództwa 9 Dywizji Piechoty w Siedlcach na stanowisko szefa sztabu^[3]. 23 grudnia 1929 roku otrzymał przeniesienie do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu na stanowisko szefa Oddziału Organizacyjnego^[4]. 23 października 1931 roku otrzymał przeniesienie z DOK X do 22 pułku artylerii lekkiej w Przemyślu na stanowisko dowódcy dywizjonu^[5]. W 1934 roku został przeniesiony do Sztabu Głównego na stanowisko delegata Sztabu Głównego przy Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych w Radomiu^[6]. Na podpułkownika awansował ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936 roku i 6. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[7]. 28 czerwca 1938 roku objął dowództwo 14 dywizjonu artylerii konnej w Białymstoku^[8]. Na czele tego dywizjonu walczył w kampanii wrześniowej, a w jej trakcie wziął udział w bitwie pod Kockiem. W latach 1939–1945 przebywał w niemieckiej niewoli, w Oflagu VII A Murnau.

Po II wojnie światowej mieszkał w Opolu przy ulicy Armii Ludowej 20^[9]. W 1921 roku zawarł związek małżeński z Heleną z Witkiewiczów, z którą miał dwie córki: Barbarę i Annę.

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski^[10]
• Krzyż Walecznych^[10][11]
• Złoty Krzyż Zasługi (16 marca 1934)^[12]
• Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego^[10]
• Państwowa Odznaka Sportowa (1931)^[13]
• Odznaka „Zasłużony dla Miasta Opola”^[10]
• Order św. Sawy IV klasy (Królestwo Serbów, Chorwatów i Słoweńców)^[11]
• Order Lwa Białego (Czechosłowacja)^[11]
• Order Orła Białego (Królestwo Serbów, Chorwatów i Słoweńców)^[10]
• Order Kambodży V klasy (Francja)^[11]

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• List ppłk. dypl. art. Tadeusza Żyborskiego do szefa Wojskowego Instytutu Historycznego w Warszawie z dnia 20 maja 1969 roku, Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, sygn. B.I.17f.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Kajetan Szczepański, Wspomnienia o 14 Dywizjonie Artylerii Konnej, Ośrodek Badań Historii Wojskowej Muzeum Wojska w Białymstoku, Stowarzyszenie „Formacje Graniczne”, Białystok 2004, ISBN 83-86232-71-4.