Tadeusz Filipowicz – Wikipedia, wolna encyklopedia
podpułkownik artylerii | |
Data i miejsce urodzenia | 26 września 1887 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Jednostki | |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
|
Tadeusz Justyn Filipowicz (ur. 26 września 1887 w Trembowli, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – podpułkownik artylerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w rodzinie Antoniego i Justyny z Derpowskich. Był starszym bratem Pawła (1897-1940), podpułkownika artylerii, również zamordowanego w 1940 roku przez NKWD w Charkowie i Juliana (1895-1945), w kampanii wrześniowej dowódcy Wołyńskiej Brygady Kawalerii.
Tadeusz studiował w Akademii Rolniczej w Dublanach. W latach 1914–1918 walczył w szeregach armii Austro-Węgier. 1 listopada 1916 roku został mianowany porucznikiem w korpusie oficerów rezerwy artylerii. W 1918 roku jego oddziałem macierzystym był 30 pułk artylerii ciężkiej polowej[1].
W 1918 roku zgłosił się na ochotnika do Wojska Polskiego, brał udział w obronie Lwowa, a następnie został skierowany do 5 pułku artylerii polowej, w szeregach którego walczył w wojnie polsko-bolszewickiej.
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku, został zweryfikowany do stopnia podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i w 1921 roku został przeniesiony do rezerwy. Dyplom inżyniera rolnika uzyskał na Politechnice Lwowskiej[2].
Po agresji ZSRR na Polskę wzięty do niewoli sowieckiej i przewieziony do obozu w Starobielsku. Wiosną 1940 zamordowany przez NKWD w Charkowie i pochowany potajemnie w Piatichatkach w mogile zbiorowej. Obecnie spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.
Upamiętnienie
[edytuj | edytuj kod]- 5 października 2007 Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia pułkownika[3]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 1013 - 1921[4]
- Krzyż Niepodległości
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1922)[5]
- Krzyż Walecznych – dwukrotnie
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Krzyż Obrony Lwowa
- Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej
- Srebrny Medal Waleczności 1 klasy
- Krzyż Wojskowy Karola
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
- ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 1068, 1275.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 8 lutego 1933 roku, s. 23.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 2641 z 22 lutego 1921 r. Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 8 poz. 240
- ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 24.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: 1918.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Charków, Warszawa 2003, ISBN 83-916663-5-2, s. 114.
- Rocznik Oficerski 1923 – Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1923, s. 724, 836;
- Rocznik Oficerski 1924 – Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1924, s. 646, 762;
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934 – Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1934, s. 133, 1034;
- Ogrody Wspomnień – Tadeusz Justyn Filipowicz [dostęp 2012-05-217]