Tadeusz Kopacki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Tadeusz Kopacki

Data i miejsce urodzenia	30 marca 1930 Tarnopol
Typ głosu	tenor
Odznaczenia

Tadeusz Kopacki (ur. 30 marca 1930 w Tarnopolu)^[1] – polski tenor, wieloletni solista Teatru Wielkiego w Łodzi.

Studiował w klasie Grzegorza Orłowa^[2] w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Łodzi (1958). Od 1954 był pierwszym tenorem w Teatrze Wielkim w Łodzi. W 1960 uzyskał stypendium rządu włoskiego, dzięki któremu kontynuował studia w La Scali w Mediolanie (1961–1962)^[1]. W latach 1974–2002^[3] pracował jako pracownik naukowo-dydaktyczny Akademii Muzycznej w Łodzi i m.in. prowadził klasę śpiewu solowego. W 1981 został docentem uczelni^[1], a w późniejszym okresie także profesorem^[4]. Czterokrotnie pełnił funkcję dziekana i prodziekana Wydziału Wokalno-Aktorskiego^[3]. Był członkiem związku zawodowego Pracowników Kultury i Sztuki (1964–1969^[1]).

Odbywał liczne występy w krajach europejskich, m.in. w: NRD, RFN, Austrii, Szwajcarii, Jugosławii, Finlandii, Holandii, Grecji, ZSRR^[1]. Śpiewał 46 partii pierwszoplanowych w operach w tym m.in.: Pucciniego, Verdiego, Donizettiego, Gounoda, Czajkowskiego, a także w repertuarze oratoryjnym, w tym m.in.: Requiem Verdiego i Mozarta i IX Symfonii Ludwiga van Beethovena. Występował jako m.in.: Jontek („Halka”), Stefan („Straszny dwór”), Kazimierz („Hrabina”), Manru („Manru”)^[1].

Od 1971 był mężem śpiewaczki – Delfiny Ambroziak^[5].

Mieszka w Grotnikach^[3].

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Złoty Krzyż Zasługi,
• Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”^[1],
• Honorowa Odznaka Miasta Łodzi^[1].