Tadeusz Szałowski – Wikipedia, wolna encyklopedia
podpułkownik dyplomowany piechoty | |
Data i miejsce urodzenia | 5 maja 1885 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 13 lipca 1944 |
Przebieg służby | |
Lata służby | do 1928 |
Siły zbrojne | |
Jednostki | |
Stanowiska | komendant PKU |
Główne wojny i bitwy | |
Późniejsza praca | |
Odznaczenia | |
Tadeusz Szałowski (ur. 5 maja 1885 w Przemyślu, zm. 13 lipca 1944 tamże[1]) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, starosta powiatowy w Biłgoraju.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 5 maja 1885 w Przemyślu, w rodzinie Zenobiusza Szałowskiego h. Sulima (1844–1913) i Filipiny z Wąsowskich h. Nałęcz (1854–1938). Ukończył korpus kadetów (1904)[2]. Był zawodowym oficerem piechoty c. i k. Armii. Na stopień kapitana został mianowany ze starszeństwem z 1 lipca 1915. W czasie I wojny światowej, w 1916, dostał się do niewoli rosyjskiej, z której w 1917 zbiegł.
Od 1918 w Wojsku Polskim, jego oddziałem macierzystym był Pułk Piechoty Nr 58[3]. Od czerwca do grudnia 1919 był słuchaczem I Kursu Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie[4]. 15 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej. Pełnił wówczas służbę w Dowództwie 12 Dywizji Piechoty. Obok stopnia wojskowego przysługiwał mu wówczas tytuł „przydzielony do Sztabu Generalnego”[5]. Od stycznia do października 1921 był szefem sztabu 4 Dywizja Piechoty[6]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 161. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Jego oddziałem macierzystym był 4 Pułk Strzelców Podhalańskich w Cieszynie[7]. 3 listopada 1922 został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza II Kursu doszkolenia[8][9]. 15 października 1923, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie na stanowisko zastępcy szefa sztabu, pozostając oficerem nadetatowym 5 Pułku Strzelców Podhalańskich w Przemyślu[10]. Następnie pełnił służbę w Oddziale IV Sztabu Generalnego na stanowisku wojskowego komisarza kolejowego[11]. W maju 1927 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i przydzielony służbowo do PKU Wilno Miasto na okres czterech miesięcy celem odbycia praktyki poborowej[12]. W sierpniu tego roku został przydzielony do PKU Warszawa Miasto IV na stanowisko komendanta[13]. Z dniem 1 marca 1928 został zwolniony ze stanowiska komendanta PKU i oddany do dyspozycji Ministerstwa Spraw Wewnętrznych[14][15]. Z dniem 31 sierpnia 1928 został przeniesiony do rezerwy z pozostawieniem w administracji ogólnopaństwowej[16][17].
W latach 1928–1939 był starostą powiatowym w Biłgoraju[18][19]. Działał w szeregu organizacji społecznych. Był m.in. prezesem L.O.P.P., Związku Strzeleckiego, Związku Kółek Rolniczych, rady powiatowej Związku Straży Pożarnych, Komitetu Zimowej Pomocy Bezrobotnym oraz wiceprezesem PCK[2].
W 1934 pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Zamość. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr II. Był wówczas „reklamowany na 12 miesięcy”[20].
Od 1919 był mężem Jadwigi z Łuczkowskich[2]. Zmarł 13 lipca 1944 w Przemyślu. Został pochowany w grobowcu rodzinnym na tamtejszym cmentarzu Głównym (kwatera 16-3-7)[21].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Walecznych (dwukrotnie)[22]
- Złoty Krzyż Zasługi[2]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[2]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[2]
- Srebrny Medal za Długoletnią Służbę[2]
- Brązowy Medal za Długoletnią Służbę[2]
- Krzyż Jubileuszowy Wojskowy (Austro-Węgry)[23]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Janusz Mierzwa, Słownik biograficzny starostów Drugiej Rzeczypospolitej. Tom 1 , wyd. LTW, Łomianki 2018, s. 408–409.
- ↑ a b c d e f g h Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 299. [dostęp 2021-11-05].
- ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 128, 645.
- ↑ Stawecki 1997 ↓, s. 61.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 27 z 21 lipca 1920 roku, s. 593.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 8, 901.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 24.
- ↑ Stawecki 1997 ↓, s. 66.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 388, 398.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 44, 334, 342.
- ↑ Lista oficerów SG 1925 ↓, s. 5.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 maja 1927 roku, s. 126.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 6 sierpnia 1927 roku, s. 234.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 20 lutego 1928 roku, s. 33.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 187, sprostowanie.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 303.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 115, 162.
- ↑ Stawecki 1965 ↓, s. 340.
- ↑ Historia powiatu 2014 ↓, s. 33, 36-37.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 7, 862.
- ↑ Cmentarze Przemyśl - Lokalizacja osoby zmarłej [online], www.cmentarzeprzemysl.pl [dostęp 2021-11-05] .
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 44 „za czyny męstwa i odwagi wykazane w bojach toczonych w latach 1918–1921”.
- ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 645.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: 1918.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
- Lista oficerów Sztabu Generalnego (stan z dnia 31 grudnia 1925 roku). Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1926.
- Piotr Stawecki: Oficerowie dyplomowani wojska Drugiej Rzeczypospolitej. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1997. ISBN 83-04-04390-4.
- Piotr Stawecki. O dominacji wojskowych w państwowym aparacie cywilnym w Polsce w latach 1926–1939. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 3 (35), s. 328–346, 1965. Warszawa: Wojskowy Instytut Historyczny.
- 15 lat samorządu powiatu biłgorajskiego. Biłgoraj: Agencja Wydawnicza PAJ-Press, 2014. ISBN 978-83-937201-3-2.