French
DeutschTadeusz Wędrowski – Wikipedia, wolna encyklopedia
 porucznik broni pancernych | |
| Data i miejsce urodzenia | 22 kwietnia 1898 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 16–19 kwietnia 1940 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
  | |
Tadeusz Wędrowski (ur. 22 kwietnia 1898 w Warszawie, zm. 16–19 kwietnia 1940 w Katyniu) – porucznik broni pancernych rezerwy Wojska Polskiego, inżynier budownictwa, budowniczy kompleksu Torów Wyścigów Konnych na Służewcu.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w rodzinie Wacława – przedsiębiorcy budowlanego, budowniczego kościołów i Marianny z Nowakowskich[1] – siostry ks. prałata dr Marcelego Nowakowskiego, proboszcza parafii Najświętszego Zbawiciela w Warszawie. Uczył się w Gimnazjum im. Jana Zamoyskiego, już w czasie nauki szkolnej był aktywnym członkiem Organizacji Młodzieży Narodowej i harcerzem[2][3]. Po ukończeniu gimnazjum w 1918 roku wstąpił na Politechnikę Warszawską. Zaraz jednak zaciągnął się ochotniczo do Wojska Polskiego, gdzie w latach 1918–1920 walczył w 5 Pułku Ułanów Zasławskich pod dowództwem gen. Stanisława Sochaczewskiego. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu podporucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 178. lokatą w korpusie oficerów rezerwy kawalerii[4][5]. Posiadał wówczas przydział w rezerwie do 5 puł w Ostrołęce[6][7]. W 1931 ukończył kurs samochodowy w Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych w Modlinie[1]. Później, w tym samym stopniu i starszeństwie, został przeniesiony do korpusu oficerów rezerwy samochodowych[8].
W latach 1921–1927 studiował na Politechnice Warszawskiej, uzyskując dyplom inżyniera budownictwa lądowego. W trakcie studiów został przyjęty do korporacji akademickiej Arkonia. Pełnił obowiązki jej prezesa (1927) oraz sprawował odpowiedzialną funkcję oldermana.
Po studiach pracował kilka lat w przedsiębiorstwie ojca, do czasu likwidacji firmy z powodu kryzysu gospodarczego. W latach 30. pracował jako kierownik nadzoru robót Okręgu Korpusu I w Warszawie[9]. Był budowniczym Torów Wyścigów Konnych na Służewcu, otwartych wiosną 1939 r. – zajmował się m.in. budową trybun.
Tadeusz Wędrowski należał do ludzi niezwykle aktywnych społecznie. Jego powiązania z wojskiem powodowały, że żywo interesował się obronnością Kraju i należał do propagatorów tego zagadnienia. Jeszcze w czasach studenckich zainicjował wśród swoich kolegów z Arkonii kurs przysposobienia wojskowego. Był jednym z aktywniejszych członków Związku Filistrów Arkonii.
Należał do głównych inicjatorów głośnego komerszu zewnętrznego Arkonii z udziałem marszałka Rydza-Śmigłego w maju 1937 roku. Impreza ta szeroko komentowana, miała ogólnopaństwowe znaczenie. Zaowocowała m.in. reaktywowaniem Legii Akademickiej
W 1934, jako oficer rezerwy posiadał przydział do Kadry 8 Dywizjonu Samochodowego w Bydgoszczy[10]. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 4. lokatą w korpusie oficerów rezerwy broni pancernych[11]. W tym czasie pozostawał w ewidencji Komendy Rejonu Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I[12].
Nie objęty mobilizacją w sierpniu 1939 r. zgłosił się jako ochotnik. Walczył w broni pancernej i został pod Lwowem wzięty do niewoli przez Armię Czerwoną. Przebywał w obozie w Kozielsku. Między 16 a 19 kwietnia 1940 został zamordowany przez NKWD w Katyniu[12]. Symboliczny grób znajduje się na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 212-1-7)[13].
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień kapitana[14]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Tadeusz Wędrowski był żonaty. Miał synów Jerzego i Michała[1].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Walecznych[1]
- Srebrny Krzyż Zasługi (19 marca 1937)[9]
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]- Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- Obozy NKWD dla jeńców polskich
- Ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Katyniu
- Zbrodnia katyńska
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 679.
- ↑ Tomasz Piskorski, Pamiętniki, zeszyt 12 (1916), Archiwum Akt Nowych.
- ↑ Tomasz Piskorski, Pamiętniki, zeszyt 17 (1916), tamże.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 708.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 630.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 610.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 552.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 182.
- ↑ a b M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 97 „za zasługi w służbie państwowej”.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 708.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 654.
- ↑ a b Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 212.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: MARIA WĘDROWSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-01-31].
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- Убиты в Катыни. Księga pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów Kozielskiego Obozu NKWD rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
- „Księga Pamiątkowa Arkonii 1879–1929”
- „Księga Pamiątkowa Arkonii 1879–1979”