Tadeusz Wolfenburg – Wikipedia, wolna encyklopedia

Tadeusz Józef Antoni Wolfenburg (ur. 23 stycznia 1885 w Baranowie, zm. 1966) – polski nauczyciel, działacz społeczny, urzędnik ministerialny II Rzeczypospolitej.

Urodził się 23 stycznia 1885 w Baranowie jako syn Romana Artura Wolfenburga (zm. 1913, nadkomisarz c. k. straży skarbowej w Sanoku) i Zofii z domu Hofman^[1][2][3]. Kształcił się w C. K. I Wyższym Gimnazjum w Jarosławiu (w 1901 ukończył V klasę)^[4][5]. 9 czerwca 1904 zdał egzamin dojrzałości w C. K. I Gimnazjum w Rzeszowie (wówczas abiturientami byli Artur Kopacz, Stanisław Kot, Jan Kwolek)^[6][3][7][8]. Podczas studiów był członkiem zwyczajnym Czytelni Akademickiej we Lwowie^[9], a 16 grudnia 1905 został wybrany członkiem wydziału (prócz niego także Czesław Mączyński, Stefan Pasławski)^[10]. Z zawodu był nauczycielem^[11].

W Sanoku działał społecznie. Zaangażował się w organizację Drużyn Bartoszowych. Został pierwszym naczelnikiem DB w Sanoku, założonej 3 sierpnia 1911^{[12][13][14][15]}. Został mianowany przez Radę Naczelną DB członkiem Komitetu Mężów Zaufania, założonego 6 sierpnia 1911 (w zamierzeniu gremium powołanego do pracy organizacyjnej na rzecz DB na ziemi sanockiej, w tym zakładania nowych drużyn), zaś wkrótce potem na stanowisku komendanta sanockiej drużyny został zastąpiony przez Bronisława Tustanowskiego^[16][17]. 23 marca 1912 został wybrany członkiem wydziału sanockiego koła Towarzystwa Szkoły Ludowej^[18].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wraz z Janem Misiewiczem był autorem publikacji pt. Tymczasowa instrukcja dla policji państwowej z komentarzem oraz uzupełniającymi przepisami wykonawczymi poprzedzona ustawą o policji państwowej, wydaną w formie rozporządzenia ministra spraw wewnętrznych z 3 lipca 1920, następnie opublikowano w rozszerzeniu pt. Tymczasowa instrukcja dla policji państwowej z komentarzami oraz uzupełniającymi przepisami służby wykonawczej w 1922 (stanowiącą pierwszy usystematyzowany zbiór przepisów oraz rozporządzeń i rozkazów); łącznie wznawianą sześciokrotnie w kolejnych latach i w praktyce podstawę do orzekania w sprawach dyscyplinarnych w strukturze Policji Państwowej w okresie II Rzeczypospolitej^{[19][20][21][22][23]}. W 1924 był szefem sekcji Policji Państwowej w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych^[24]. 16 kwietnia 1925 jako były starszy referent Komendy Głównej Policji Państwowej został mianowany urzędnikiem VI stopnia służbowego^[25]. Będąc w randze starszego referenta 16 maja 1925 został mianowany członkiem Wyższej Komisji Dyscyplinarnej przy MSW na resztę okresu 3-letniego tj. do dnia 8 lipca 1925^[26]. Ze stanowiska radcy ministerialnego w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych z dniem 1 czerwca 1930 został radcą ministerialnym w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego^[27]. 26 października 1931 został mianowany rzecznikiem dyscyplinarnym przy Wyższej Komisji Dyscyplinarnej przy MWRiOP na trzechlecie od 1 listopada 1931 do 31 października 1934^[28]. Publikował na łamach „Gazety Administracji i Policji Państwowej” (artykuł pt. O język urzędowy katolickich ksiąg metrykalnych w wydaniu 11/1930^[29], a po II wojnie światowej „Gazety Administracji” (artykuł pt. Publiczno-prawny charakter kościołów i związków religijnych, napisany wspólnie z Jarosławem Demiańczukiem w wydaniach 9-10/1947)^[30][31].

Zmarł w 1966^[32]. Jego siostrą była Florentyna Wolfenburg (1897-1970)^[33][34].