Playa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Playa (plaja), takyr, kewir – odsłonięte dno bezodpływowego okresowego jeziora w klimacie gorącym i suchym, którego powierzchnię pokrywa stwardniały, spękany ił lub muł, silnie zasolony, z wykwitami węglanu wapnia, gipsu i soli kamiennej.

Tylko wyjątkowo po incydentalnych deszczach zamienia się on w grząskie błoto lub dno chwilowego jeziora wypełnionego wodą.

Słowo playa, pochodzące z Ameryki Północnej (Meksyk, południe USA), jest najczęściej stosowaną nazwą w literaturze naukowej, ale ta sama struktura ma swoje regionalne nazwy: kewir – w Azji, takyr – w Iranie i na południu dawnego ZSRR, sebha, shatt – na Saharze, w północnej Afryce.

• takyry
• sołonczaki
• sołońce
• Racetrack Playa

• R.R. Gradziński R.R. i inni, Zarys sedymentologii, Warszawa: Wydawnictwa Geologiczne, 1986, ISBN 83-220-0275-0, OCLC 925761433 . Brak numerów stron w książce
• WojciechW. Jaroszewski WojciechW., LeszekL. Marks LeszekL., AndrzejA. Radomski AndrzejA., Słownik geologii dynamicznej, Warszawa: Wydawnictwa Geologiczne, 1985, ISBN 83-220-0196-7, OCLC 830183626 . Brak numerów stron w książce