Tarō Katsura – Wikipedia, wolna encyklopedia

Tarō Katsura

桂 太郎

Data i miejsce urodzenia	4 stycznia 1848 Hagi
Data i miejsce śmierci	10 października 1913 Tokio
Premier Japonii
Okres	od 2 czerwca 1901 do 7 stycznia 1906
Poprzednik	Kinmochi Saionji (pełniący obowiązki premiera)
Następca	Kinmochi Saionji
Okres	od 14 lipca 1908 do 30 sierpnia 1911
Poprzednik	Kinmochi Saionji
Następca	Kinmochi Saionji
Okres	od 21 grudnia 1912 do 20 lutego 1913
Poprzednik	Saionji Kinmochi
Następca	Gonnohyōe Yamamoto
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Tarō Katsura (jap. 桂 太郎 Katsura Tarō; ur. 4 stycznia 1848 w Hagi, zm. 10 października 1913 w Tokio) – japoński generał i polityk z okresu Meiji, trzykrotnie pełnił funkcję premiera Japonii (1901–1906, 1908–1911, 1912–1913). Zwolennik przywrócenia władzy cesarskiej i ograniczenia wpływów europejskich w Japonii.

Urodził się w Hagi w lennie Chōshū (obecnie prefektura Yamaguchi). Pochodził z rodziny samurajskiej^[1]. W młodości brał udział w wystąpieniach przeciwko rodowi Tokugawa^[2]. W 1868, podczas restauracji Meiji, opowiedział się za przywróceniem władzy cesarzowi i odstąpieniem od rządów siogunów z rodu Tokugawa^[3].

W następnych latach przebywał w Niemczech, gdzie uczył się strategii i taktyki wojskowej oraz pełnił funkcję attaché wojskowego ambasady Japonii od 1875 do 1878. Po powrocie do kraju otrzymał stopień generała brygady^[4]. W 1886 mianowano go na stanowisko wiceministra armii^[3].

Brał udział w pierwszej wojnie chińsko-japońskiej (1894–1895), w której dowodził 3. Dywizją Cesarskiej Armii^[5]. 2 czerwca 1896 objął urząd gubernatora generalnego Tajwanu, który piastował do października tego samego roku^[6]. W 1898 został ministrem armii, a trzy lata później, 2 czerwca 1901, premierem Japonii. W czasie jego pięcioletniego premierostwa Japonia zawarła sojusz z Wielką Brytanią (1902) i odniosła zwycięstwo w wojnie z Rosją (1904–1905), umacniając swoją pozycję na arenie międzynarodowej. Urząd premiera przestał sprawować 7 stycznia 1906.

W latach 1908–1911 ponownie pełnił funkcję premiera kraju. W 1910 doprowadził do uznania Korei za japoński protektorat i do jej aneksji. Wkrótce po zakończeniu sprawowania urzędu został mianowany księciem (kōshaku), strażnikiem Tajnej Pieczęci (nai-daijin) oraz czcigodnym mężem stanu (genrō)^[3].

Mimo że początkowo sprzeciwiał się idei partii politycznych, to podczas swojego trzeciego premierostwa (21 grudnia 1912 – 20 lutego 1913) utworzył partię Rikken Dōshikai (Konstytucyjne Stowarzyszenie Jednomyślnych, 1913–1916), która miała być odpowiedzią na dominację opozycyjnej partii Rikken Seiyūkai (Konstytucyjne Stowarzyszenie Przyjaciół Polityki, 1900–1940) w Zgromadzeniu Narodowym. Jego ugrupowanie, pomimo początkowych niepowodzeń, stało się jedną z dwóch głównych sił politycznych w Japonii w okresie przed II wojną światową. Po zaledwie siedmiu tygodniach przestał piastować stanowisko premiera ze względu na wybuch protestów przeciwko jego oligarchicznym metodom i planom zwiększenia zbrojeń^[3]. Zmarł kilka miesięcy później w Tokio.

• Wielka Wstęga Orderu Chryzantemy
• Łańcuch Orderu Chryzantemy – pośmiertnie
• Wielka Wstęga Orderu Wschodzącego Słońca
• Wielka Wstęga Kwiatów Paulowni Orderu Wschodzącego Słońca – pośmiertnie
• Wielka Wstęga Orderu Świętego Skarbu
• Order Złotej Kani III klasy
• Medal Wojskowy za Wojnę Chińsko-Japońską 1894–1895
• Order Zasługi Japońskiego Czerwonego Krzyża
• Medal Japońskiego Czerwonego Krzyża dla Członka Specjalnego
• Komandor Orderu Franciszka Józefa (Austro-Węgry)
• Wielki Oficer Orderu Legii Honorowej (Francja)
• Krzyż Wielki Orderu Orła Czerwonego (Cesarstwo Niemieckie)
• Order Zasługi Korony Pruskiej (Cesarstwo Niemieckie)
• Order Królewski Korony I klasy (Cesarstwo Niemieckie)
• Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie)
• Order Orła Białego (Imperium Rosyjskie)
• Krzyż Wielki Orderu Piusa IX (Watykan)
• Honorowy Rycerz Krzyża Wielkiego Orderu Łaźni (Wielka Brytania)
• Komandor Orderu św. Maurycego i Łazarza (Włochy)