Tarasowo – Wikipedia, wolna encyklopedia

Tarasowo

Тарасава
Тарасово

cerkiew w Tarasowie
Państwo	Białoruś
Obwód	miński
Rejon	miński
Sielsowiet	Żdanowicze
Wysokość	270 m n.p.m.
Populacja (2009) • liczba ludności	1116[1]
Nr kierunkowy	+375 17
Kod pocztowy	223018
Tablice rejestracyjne	5
Położenie na mapie obwodu mińskiego Tarasowo
Położenie na mapie Białorusi Tarasowo
53°55′27″N 27°23′18″E/53,924167 27,388333
Multimedia w Wikimedia Commons

Zobacz w indeksie Słownika geograficznego Królestwa Polskiego hasło Tarasowo

Tarasowo (biał. Тарасава, ros. Тарасово) – wieś na Białorusi, w obwodzie mińskim, w rejonie mińskim, w sielsowiecie Żdanowicze. Leży 2 km na zachód od Mińska, na północ od drogi magistralnej M6 (E28).

Majątek Tarasowski otrzymał za służbę Olechno Dowojnowicz od Wielkiego Księcia Litewskiego Zygmunta Kiejstutowicza. 25 listopada 1459 roku ofiarował wieś swojej żonie Waśce (Barbarze) jako wiano. Ponieważ nie mieli oni dzieci, po śmierci Olechna, Barbara przekazała część majątku otrzymanego od męża swojemu bratu Janowi Iliniczowi, pod warunkiem utrzymywania ołtarznika na pamięć o niej, jej mężu i bliskich. W 1477 r. majątek leżał w powiecie mińskim województwa wileńskiego Wielkiego Księstwa Wileńskiego. W 1516 r. wieś należała do Fedkowicza i hetmana Konstantego Ostrogskiego. W 1582 r. Tarasowo leżało w powiecie mińskim województwa mińskiego. W 1667 r. wieś należała do Druckich-Horskich, znajdowało się tutaj 12 dymów. W 1791 r. wieś liczyła 106 mieszkańców, należała do Józefa Hrehorowicza (1759–1841) i Francewicza.

W wyniku II rozbioru miejscowość znalazła się w granicach Imperium Rosyjskiego^[2][3], należała do ujezdu mińskiego w guberni mińskiej. W 1800 r. właścicielem był Korsakow. W 1861 r. wieś leżała w wołoście Stare Sioło, znajdowała się tutaj cerkiew. W 1879 r. Hrehorowicz otworzył w majątku gorzelnię, która zatrudniała 8 pracowników.

Od lutego do grudnia 1918 r. wieś była pod okupacją niemiecką. W latach 1919–1920 znajdowała się pod polską administracją w okręgu mińskim Zarządu Cywilnego Ziem Wschodnich. Od 1920 r. w granicach BSRR, od 20 sierpnia 1924 r. w składzie sielsowietu Ratomka rejonu zasławskiego okręgu mińskiego (do 26 lipca 1930 r.). Podczas II wojny światowej pod okupacją niemiecką od końca czerwca 1941 r. do początku lipca 1944 r. W latach 1941–1942 działało podziemie antyfaszystowskie Tarasowo-Ratomka. Do 8 kwietnia 1957 r. wieś wchodziła w skład sielsowietu Ratomka, następnie do sielsowietu Miadźwierzyńsk. Od 20 stycznia 1960 r. w sielsowiecie Żdanowicze.

Podczas II wojny światowej w miejscowości dokonano zbiorowej egzekucji około 100 więźniów więzienia w Wołożynie, ewakuowanych przez NKWD na wschód po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej^[4] .

Po południu w dniu 26 czerwca 1941 r. kolumnę więźniów skierowano do lasu nieopodal wsi. W niewielkim wąwozie polecono im usiąść, rzekomo w celu odpoczynku. Rozstawiono ich w rzędach po 7–10 osób, tworzących swoisty czworobok. Więźniowie musieli przy tym usiąść w ten sposób, aby jeden siedział między nogami drugiego, podczas gdy ten obejmował go rękoma. W międzyczasie za plecami więźniów ustawiono dwa karabiny maszynowe. W pewnym momencie kilkanaście osób zorientowało się, że enkawudziści czynią przygotowania do egzekucji i podjęło udaną próbę ucieczki. Pozostałych skoszono seriami broni maszynowej. Ofiary dające oznaki życia były dobijane przez konwojentów^[4]  (zobacz Droga śmierci Wołożyn-Tarasowo).

• Zbrodnicza ewakuacja więzień i aresztów NKWD na Kresach Wschodnich II Rzeczypospolitej w czerwcu – lipcu 1941 roku. Materiały z sesji naukowej w 55. rocznicę ewakuacji więźniów NKWD w głąb ZSRR, Łódź 10 czerwca 1996 r. Warszawa: GKBZpNP-IPN, 1997. ISBN 83-903356-6-2.

• Tarasowo (2), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XII: Szlurpkiszki – Warłynka, Warszawa 1892, s. 160 .
• Tarasowo na mapie WIG