Tatsuzō Ishikawa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Tatsuzō Ishikawa
石川 達三
Ilustracja
Tatsuzō Ishikawa (1953)
Data i miejsce urodzenia

2 lipca 1905
Yokote

Data i miejsce śmierci

31 stycznia 1985
Tokio

Zawód, zajęcie

pisarz

Multimedia w Wikimedia Commons

Tatsuzō Ishikawa (jap. 石川 達三 Ishikawa Tatsuzō; ur. 2 lipca 1905 w Yokote, zm. 31 stycznia 1985 w Tokio) – japoński pisarz, pierwszy laureat Nagrody im. Akutagawy.

Biografia

[edytuj | edytuj kod]

Tatsuzō Ishikawa urodził się 2 lipca 1905 w Yokote, w prefekturze Akita[1]. Jego ojciec był nauczycielem. Studiował na wydziale literatury Uniwersytetu Waseda, ale nie ukończył uczelni. W 1930 roku wyemigrował do Brazylii, gdzie przez miesiąc pracował na plantacji kawy w Santa Rosa niedaleko São Paulo[2][3]. Kolejny miesiąc spędził w mieście, a następnie wrócił do Japonii[4]. Na podstawie swoich doświadczeń, w 1935 roku opublikował powieść zatytułowaną Sōbō (Zwykli ludzie), za którą, jako pierwszy, został laureatem Nagrody im. Akutagawy[5][6][7]. W stylu publicystycznym opisał życie biednych japońskich imigrantów w latach trzydziestych XX wieku w Brazylii[4][3][8].

Tatsuzō Ishikawa (1954)

29 grudnia 1937 został wysłany przez redakcję czasopisma literackiego „Chūō Kōron” jako reporter wojenny w celu spisania japońskich dokonań wojskowych w Chinach. Około 8 stycznia 1938 przebył do Nankinu, niedawno zajętej stolicy nacjonalistycznych Chin. Ishikawa spędził osiem dni w mieście, rozmawiając głównie z japońskimi żołnierzami piechoty, po czym wrócił do Japonii i ukończył rękopis Ikite iru heitai w zaledwie 11 dni[9]. Relacja została opublikowana w lutowym i marcowym wydaniu „Chūō Kōron”. Utwór jest oskarżeniem, nie tylko wobec postępowania japońskiej armii w Chinach, ale także samej wojny. Pomimo cenzury dokonanej przez autora i wydawcę, japońskie władze zakazały rozpowszechniania oryginału. Po zniesieniu cenzury wojennej w 1945 roku wydano ponownie Ikite iru heitai, przywracając skreślone słowa i fragmenty[9].

Po wojnie na Pacyfiku Ishikawa był jednym z najbardziej znanych w Japonii pisarzy, mającym na swoim koncie takie publikacje, jak Kaze ni soyogu ashi (1957–1959) i Ningen no kabe (1957–1959)[10]. W 1969 roku Ishikawa otrzymał za te prace nagrodę Kikuchi Kan Shō[3]. Był członkiem kapituły Nagrody im. Akutagawy[6].

Wybrane dzieła

[edytuj | edytuj kod]
  • Sōbō (jap. 蒼氓 Zwykli ludzie), 1935
  • Hikage no mura (jap. 日蔭の村 Wieś w cieniu), 1937
  • Ikite iru heitai (jap. 生きてゐる兵隊 Żywi żołnierze), 1938[a]
  • Kaze ni soyogu ashi (jap. 風にそよぐ葦), 1949–1951
  • Ningen no kabe (jap. 人間の壁 Ściana człowieczeństwa), 1957–1959
  • Yonjūhachi sai no teikō (jap. 四十八歳の抵抗), 1956
  • Mitasareta seikatsu (jap. 充たされた生活), 1961
  • Kizu darake no sanga (jap. 傷だらけの山河), 1962–1963
  • Kinkanshoku (jap. 金環蝕), 1966[11]

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Ze względu na oskarżenie wobec postępowania japońskiej armii w Chinach oraz samej wojny, utwór został przez japoński rząd objęty zakazem rozpowszechniania oryginału. Po zniesieniu cenzury wojennej w 1945 roku, powieść ta została ponownie wydana.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Frédéric 2005 ↓, s. 399.
  2. ↑ Tachibana 2016 ↓, s. 145-146.
  3. ↑ a b c Ishikawa Tatsuzō [online], Japan_literature.enacademic.com [dostęp 2021-02-13] (ang.).
  4. ↑ a b Tachibana 2016 ↓, s. 146.
  5. ↑ Frédéric 2005 ↓, s. 399-400.
  6. ↑ a b Zoete-Leśniczak 2017 ↓, s. 64.
  7. ↑ Akutagawa Prize [online], Academic Kids [dostęp 2021-02-13] (ang.).
  8. ↑ Tachibana 2016 ↓, s. 158.
  9. ↑ a b David Askew, Living Soldiers / Dying Soldiers: War and Decivilization in Ishikawa Tatsuzo's Soldiers Alive [online], The Asia-Pacific Journal [dostęp 2021-02-13] (ang.).
  10. ↑ Frédéric 2005 ↓, s. 400.
  11. ↑ Mikołaj Melanowicz: Historia literatury japońskiej. Warszawa: PWN, 2012, s. 387. ISBN 978-83-01-17214-5.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tatsuzō_Ishikawa&oldid=71797502”