Teodor Szymanowski – Wikipedia, wolna encyklopedia
Państwo działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | 8 maja 1932 |
Data i miejsce śmierci | 10 lutego 2021 |
profesor nauk prawnych | |
Alma Mater | Uniwersytet Warszawski |
Doktorat | 1966 – prawo karne |
Habilitacja | 1976 – prawo |
Profesura | 1990 |
nauczyciel akademicki | |
Uczelnia | |
Odznaczenia | |
Teodor Korwin-Szymanowski (ur. 8 maja 1932 w Płocku, zm. 10 lutego 2021 w Warszawie[1]) – polski prawnik, karnista, profesor nauk prawnych.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Kariera naukowa
[edytuj | edytuj kod]W 1959 ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Obronił pracę magisterską pt. Sprawcy rozboju, napisaną pod kierunkiem prof. Arnolda Grubińskiego. Pracę naukową rozpoczął w 1957 w Zakładzie Kryminologii UW, kierowanym przez prof. Stanisława Batawię, pod którego wpływem pozostał jako samodzielny pracownik naukowy[2].
W latach 1962–1981 był pracownikiem naukowym resortowej placówki badawczej Ministerstwa Sprawiedliwości – Instytutu Badania Prawa Sądowego. W Instytucie do 1974 kierował zakładem prawa dotyczącego młodzieży oraz badaniami nad polityka karną oraz zakładami karnymi i więźniami młodocianymi.
Rozprawę doktorską pt. Młodociani w polskim prawie karnym i penitencjarnym przygotował pod kierunkiem prof. Stanisława Walczaka w 1966 na Uniwersytecie Wrocławskim. W 1976 uzyskał habilitację w Instytucie Nauk Prawnych PAN w Warszawie. W 1977 w konkursie miesięcznika Państwo i Prawo na najlepszą pracę habilitacyjną otrzymał I nagrodę. W okresie pracy w IBPS prowadził pracę dydaktyczną. Od 1972 wykładał kryminologię w Wyższej Szkole pedagogiki specjalnej im. M. Grzegorzewskiej. W 1990 otrzymał tytuł naukowy profesora. W tym samym roku z jego inicjatywy powstał Zakład Prawa Karnego Wykonawczego w IPSIR UW, w którym objął funkcję kierownika.
Działalność społeczna
[edytuj | edytuj kod]Po sierpniu 1980 był zaangażowany w odtwarzanie Stowarzyszenia Patronackiego, niezależnej od władz organizacji świadczącej pomoc skazanym, byłym więźniom i ich rodzinom. W działania Stowarzyszenia jest zaangażowany do dnia obecnego na przemiennie na stanowiskach prezesa i wiceprezesa[3].
W trakcie stanu wojennego był zaangażowany w działania Prymasowskiego Pomocy Osobom Pozbawionym Wolności i ich Rodzinom. Został zwolniony z pracy w IBSP decyzją ministra ze stycznia 1982[4].
Od października 1982 był zatrudniony w Instytucie Profilaktyki Społecznej i resocjalizacji. W 1983 został wybrany na członka senatu UW. W IPSIR wykładał prawo karne i wykonawcze. W 1990 został doradcą Ministra Sprawiedliwości, a w 1992 doradcą Dyrektora Generalnego Służby Więziennej, którą to funkcję sprawował do 2002.
W 1991 był współzałożycielem Polskiego Towarzystwa Kryminologicznego im. prof. Stanisława Batawii. W latach 1999–2012 z nominacji premiera został członkiem Rady Głównej ds. Społecznej Readaptacji i Pomocy Skazanym[5][6]. Był jednym z twórców kodeksu karnego wykonawczego z 1997 roku. W latach 1989–1997 był przewodniczącym Zespołu Prawa Karnego Wykonawczego działającej przy Ministerstwie Sprawiedliwości komisji do spraw reformy prawa karnego.
W latach 1990–2011 był redaktorem naczelnym Przeglądu Więziennictwa Polskiego był honorowym przewodniczącym kolegium redakcyjnego tego tygodnika[4].
Od 2014 był przewodniczącym zespołu doradców Fundacji Zielony Promień[7].
Poglądy na politykę karną
[edytuj | edytuj kod]Był zwolennikiem ograniczenia stosowania kar bezwzględnego pozbawienia wolności. Postulował stosowanie krótkich kar pozbawienia wolności oraz stosowania warunkowego zwolnienia przedterminowego tam, gdzie profil kryminologiczny skazanego na to pozwala i są pozytywne rokowania na przyszłość. W ramach racjonalizacji polityki karnej domagał się eliminacji z prawa karnego reliktów socjalistycznych, depenalizacji uchylania się od płacenia alimentów, nowego podejścia do karania sprawców drobnych kradzieży pierwszy raz karanych, jest zwolennikiem złagodzenia podstaw zwolnienia przedterminowego[8].
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Pochodził z rodziny Korwin-Szymanowskich, herbu Ślepowron. Urodzony jako szóste i ostatnie dziecko ks. Feliksa i Leokadii z Schultzów[9]. Jako małe dziecko chorował na Heine-Medina, co spowodowało długi pobyt w sanatoriach i separację od rodziny. W latach wojny mieszkał w majątku Marii Szymanowskiej we wsi Kępa Polska. Maturę zdał w LO im. Żeromskiego w Kielcach w roku 1951[10].
W 1962 ożenił się z Aleksandrą Trzcińską[9].
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Zmarł Profesor Teodor Szymanowski – Instytut Profilaktyki Społecznej i Resocjalizacji. [dostęp 2021-02-13]. (pol.).
- ↑ Andrzej Rzepliński, Profesor Teodor Szymanowski – życiorys kryminologa, [w:] Pozbawienie wolności – funkcje i koszty. Księga jubileuszowa Teodora Szymanowskiego , red. A. Rzepliński, I. Rzeplińska, M. Niełaczowa, P. Wiktorowska, Warszawa 2013, s. 5-6
- ↑ Zarząd Główny Stowarzyszenia patronat. patronat.waw.pl. [dostęp 2013-09-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-28)].
- ↑ a b Andrzej Rzepliński, Profesor Teodor Szymanowski – życiorys kryminologa, [w:] Pozbawienie wolności – funkcje i koszty. Księga jubileuszowa Teodora Szymanowskiego, red. A. Rzepliński, I. Rzeplińska, M. Niełaczowa, P. Wiktorowska, Warszawa 2013, s. 7.
- ↑ skład Rady Głównej ds. Społecznej Readaptacji i Pomocy Skazanym. ms.gov.pl. [dostęp 2012-09-20].
- ↑ Biogram prof. Teodora Szymanowskiego - członka Rady Głównej ds. Społecznej Readaptacji i Pomocy Skazanym. sejm.gov.pl. [dostęp 2012-09-20].
- ↑ Fundacja Zielony Promień [online], zielonypromien.pl [dostęp 2016-05-25] .
- ↑ Andrzej Rzepliński, Profesor Teodor Szymanowski – życiorys kryminologa, [w:] Pozbawienie wolności – funkcje i koszty. Księga jubileuszowa Teodora Szymanowskiego, red. A. Rzepliński, I. Rzeplińska, M. Niełaczowa, P. Wiktorowska, Warszawa 2013, s. 8/
- ↑ a b drzewo genealogiczne prof. Teodora Szymanowskiego. sejm-wielki.pl. [dostęp 2013-09-20].
- ↑ Liceum im. Żeromskiego na stronie błędnie pod nazwiskiem Szymański. =. [dostęp 2013-09-03].
- ↑ Teodor Szymanowski | Rzecznik Praw Obywatelskich [online], bip.brpo.gov.pl [dostęp 2023-12-22] .
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Andrzej Rzepliński, Profesor Teodor Szymanowski – życiorys kryminologa, [w:] Pozbawienie wolności – funkcje i koszty. Księga jubileuszowa Teodora Szymanowskiego, red. A. Rzepliński, I. Rzeplińska, M. Niełaczowa, P. Wiktorowska, Warszawa 2013
- https://archive.ph/20130922220201/http://www.sejm-wielki.pl/b/sw.90913 osoba profesora Teodora Szymanowskiego na drzewie genealogicznym Szymanowskich z Szymanowa
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Bibliografia prac
- Prof. Teodor Szymanowski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2013-09-22] .
- Drzewo genealogiczne profesora Teodora Szymanowskiego
- Strona rodziny Szymanowskich