Teofil Kaczorowski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Teofil Wawrzyniec Kaczorowski (ur. 11 sierpnia 1830 w Barbarce, zm. 31 marca 1889 w Poznaniu^[1]) − polski lekarz internista.

Urodził się jako syn Józefa i Agnieszki ze Steinrunnów. Nauki początkowe pobierał w domu, a następnie uczył się w gimnazjum w Chełmnie. W 1848 zapisał się na studia lekarskie w Akademii w Greifswaldzie, wiosną 1850 przeniósł się na Uniwersytet Albrechta w Królewcu. W 1853 uzyskał doktorat na Uniwersytcie w Berlinie^[2]. Mieszkał w Poznaniu. Od 1865 przez ponad 20 lat był kierownikiem oddziału chorób wewnętrznych Szpitala Przemienienia, w którym prowadził działalność naukowo-medyczno-badawczą. W 1874 roku został tytularnym radcą zdrowia. Jako pierwszy sformułował teorię zakażenia organizmu na skutek złego stanu zębów. Teorię tę potwierdzili 20 lat później angielscy uczeni. Był jednym z inicjatorów leczenia gruźlicy w sanatorium. Jest autorem 92 publikacji naukowych.

• Antoni Gąsiorowski, Jerzy Topolski [red.]: Wielkopolski słownik biograficzny. Warszawa-Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981, s. 308. ISBN 83-01-02722-3.
• Mała encyklopedia medycyny. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1979. ISBN 83-01-00200-X. Brak numerów stron w książce