The Wall – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2017-05 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Zobacz też: inne znaczenia.

The Wall

Wydany	30 listopada 1979 (Wielka Brytania) 8 grudnia 1979 (USA)
Nagrywany	kwiecień 1979 – listopad 1979 CBS w Nowym Jorku, Producers Workshop w Los Angeles, Super Bear w Berre-les-Alpes, Britannia Row Studios w Londynie
Gatunek	rock progresywny
Długość	81:20
Wydawnictwo	Harvest, EMI (Wielka Brytania), Columbia(USA)[1]
Producent	Bob Ezrin, David Gilmour, Roger Waters, James Guthrie (współproducent)
Oceny
Album of the Year 78/100[2] AllMusic [3] Blender [4] Robert Christgau B-[5] laut.de [6] Rolling Stone [7] Sputnikmusic 5.0/5[8]
Album po albumie
Animals (1977) The Wall (1979) A Collection of Great Dance Songs (1981)

The Wall – album koncepcyjny w postaci rock opery brytyjskiej grupy rockowej Pink Floyd, wydany w 1979 roku, w Polsce znany również pod tłumaczeniem tytułu jako Ściana. Na podstawie albumu powstał film Pink Floyd – The Wall w reżyserii Alana Parkera.

Album okazał się jednym z najlepiej sprzedających się w historii muzyki rockowej (23-krotna platynowa płyta) i wywarł znaczny wpływ na muzyków z kręgu rocka.

W 2003 album został sklasyfikowany na 87. miejscu listy 500 albumów wszech czasów magazynu „Rolling Stone”^[9].

Według zamysłu Rogera Watersa, który stał się „dyktatorem” grupy, The Wall miał być protestem przeciw rockowym koncertom stadionowym, wyobcowaniu artysty rockowego oraz metaforycznemu murowi, który odizolował go od publiczności. W trakcie pisania tekstów i komponowania muzyki temat rozwinął się i muzyka powiedziała znacznie więcej.

The Wall jest operą rockową, opartą w dużej części na wątkach autobiograficznych Rogera Watersa. Historia opowiada o życiu rockowego muzyka o pseudonimie Pink (od nazwiska Pinkerton). Utwór „Mother” ukazuje dzieciństwo chłopca wychowywanego przez samotną, nadopiekuńczą matkę; ojciec, którego Pink nigdy nie znał, zginął na wojnie we Włoszech podobnie jak ojciec Watersa (utwór „Another Brick in the Wall, Part 1” – „Kolejna cegła w murze”). „Another Brick in the Wall, Part 2”, opowiadający o zimnej, nieludzkiej i nieprzyjaznej szkole, w której uczniowie maszerują sztywno podobne do robotów-androidów, stał się jednym z najpotężniejszych i najbardziej znanych protest songów rockowych. O zwodniczym poczuciu siły, jaką daje młodość i rock and roll opowiada „Young Lust”; o nieudanych, kalekich uczuciowo związkach małżeńskich oraz obyczajowych ekscesach – „One of My Turns”; o utracie młodzieńczych ideałów – „Goodbye Blue Sky”.

Kolejne utwory opowiadają o rosnącym, cegła za cegłą, murze odgradzającym muzyka od świata. Waters porównuje całe to życie do chodzenia po cienkim lodzie – „The Thin Ice”, gdzie każdy krok może spowodować załamanie. Pierwsza część albumu kończy się piosenką „Goodbye Cruel World” („Żegnaj, okrutny świecie”), która jest deklaracją ucieczki od pustego życia, samobójstwa.

Drugą płytę albumu otwiera ballada „Hey You”, w której bohater opowieści śpiewa do samego siebie, tego z drugiej strony muru. Jest jego powrotem do życia, a jednocześnie do koszmaru, jaki szykuje mu jego wyobraźnia - makabrycznej fantasmagorii, w której Pink, niczym bohater Kafki, poddawany jest koszmarowi procesu w „The Trial”, jaki szykuje mu jego własne szaleństwo.

Druga płyta zawiera kilka utworów zasługujących na szczególną uwagę: obok „Hey You”, jest to „Comfortably Numb”, zawierający spektakularne solo gitarowe Gilmoura, oraz „Run Like Hell”, który jest ostatnią próbą wyrwania się bohatera z matni ogarniającego go szaleństwa. W finałowej scenie Pink zostaje skazany na zburzenie muru z taką pieczołowitością budowanego i powrót do życia. Mimo wszystko The Wall kończy się optymistycznym akcentem. Co prawda świat bohatera zostaje pogrzebany odłamkami walącej się ściany, lecz jednak okazuje się, że poza nią toczy się normalne życie. Ten optymizm jest jednak połowiczny. W ostatnich sekundach „Outside the Wall” słychać „isn’t it where…” (czy to nie tu…), natomiast na początku albumu, w pierwszych sekundach „In the Flesh?” można usłyszeć „…we came in” (…zaczęliśmy). Obrazuje to cykliczność albumu, ukazanie niezniszczalności muru – raz zburzony będzie nadal rósł.

The Wall była olbrzymim sukcesem grupy. Album został najlepiej sprzedającą się podwójną płytą w historii muzyki rockowej. Płyta poza dwoma utworami, w których komponowaniu wziął udział Gilmour, była autorskim dziełem Watersa. Pierwszy też raz od czasów Atom Heart Mother zastosowano aranżacje orkiestrowe. Na płycie prawie nieobecne były instrumenty klawiszowe (jak się potem okazało, w czasie nagrywania płyty Richard Wright został wykluczony z grupy z powodu jego pogłębiającego się konfliktu z Watersem). Album okazał się być jednym z kamieni milowych, jeśli nie grupy, która w tym czasie już się rozpadała, to na pewno muzyki rockowej.

Album w Polsce osiągnął certyfikat platynowej płyty^[10], a jego reedycja z 2011 – dwukrotnie platynowej płyty^[11].

CD 1

CD 2

• David Gilmour – gitara, gitara basowa (w „Hey You”), śpiew
• Nick Mason – perkusja
• Roger Waters – gitara basowa, gitara, śpiew, syntezator VCS3, gitarowe efekty echa, efekty pozamuzyczne, oprawa graficzna
• Richard Wright – instrumenty klawiszowe
• Bob Ezrin – aranżacje orkiestrowe
• Michael Kamen – aranżacje orkiestrowe
• Jeff Porcaro – perkusja (w „Mother”)
• Gerald Scarfe – oprawa graficzna

• Analiza albumu i filmu The Wall (ang.)