Theodor Leber – Wikipedia, wolna encyklopedia

Theodor Karl Gustav von Leber (ur. 29 lutego 1840 w Karlsruhe, zm. 17 kwietnia 1917 w Heidelbergu) – niemiecki lekarz okulista.

Był studentem Hermanna von Helmholtza w Heidelbergu, w 1862 roku otrzymał tytuł doktora medycyny. Następnie był asystentem Hermanna Jakoba Knappa w Klinice Ocznej w Heidelbergu, a później w Wiedniu, gdzie studiował fizjologię u Carla Ludwiga. Od 1867 do 1870 roku był asystentem Albrechta von Graefego w Berlinie. W 1871 roku został dyrektorem Kliniki Ocznej w Getyndze, od 1890 do 1910 w roku ponownie w Heidelbergu.

W 1869 roku opisał zespół znany dziś jako wrodzona ślepota Lebera^[1], a w 1871 roku dziedziczną neuropatię nerwu wzrokowego Lebera^[2]. Mały splot żylny położony w pobliżu kanału Schlemma określany jest niekiedy jako splot Lebera.

Przypisy

↑ Jacqueline van der Spuy J. Paul Chapple Brian J. Clark Philip J. LuthertCharanjit S. Sethi Michael E.J.S.J.P.Ch.B.J.C.P.J.L.S.S.M.E. Cheetham, The Leber congenital amaurosis gene product AIPL1 is localized exclusively in rod photoreceptors of the adult human retina, „Human Molecular Genetics”, 11(7), 2002, s. 823–831, DOI: 10.1093/hmg/11.7.823 .
↑ PP. Man PP., DD. Turnbull DD., PP. Chinnery PP., Leber hereditary optic neuropathy, „Journal of Medical Genetics”, 39 (3), 2002, s. 162–169, DOI: 10.1136/jmg.39.3.162, PMID: 11897814 .

Huldrych Koelbing: Theodor Leber. [w:] Neue Deutsche Biographie (NDB). Band 14, Duncker & Humblot, Berlin 1985, s. 19