Tkanka nabłonkowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2020-12 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Tkanka nabłonkowa, tkanka graniczna, nabłonek (łac. epithelium - nabłonek, łac. textus epithelialis - tkanka nabłonkowa) – jeden z czterech głównych typów tkanek zwierzęcych, jest pierwszą tkanką pojawiającą się w zarodku^[1].

Zawiązki nabłonka pojawiają się już w stadium blastuli, ale może się on różnicować znacznie później z listków zarodkowych: ektodermy, entodermy, mezodermy. Może to też zależeć od grupy systematycznej zwierzęcia i narządu.

Tkanki nabłonkowe dzieli się ze względu na ich budowę i pełnione funkcje. Wyróżnia się zatem:

nabłonek wielowarstwowy, charakterystyczny, jako nabłonek okrywający, dla kręgowców, w którym komórki ułożone są w kilku warstwach
- nabłonek wielowarstwowy przejściowy
nabłonek jednowarstwowy, typowy jako tkanka okrywająca dla bezkręgowców (poza szczecioszczękimi, złożony z pojedynczej warstwy komórek).

Budowa

Osobne artykuły: Nabłonek jednowarstwowy i Nabłonek wielowarstwowy.

Komórki tkanki nabłonkowej stanowią główną masę nabłonka, a ilość substancji międzykomórkowej między nimi jest minimalna (w przeciwieństwie do tkanki łącznej). Ściśle przylegają do leżącej poniżej błony podstawnej lub otaczającej substancji pozakomórkowej. Komórki nabłonka połączone są specjalnymi złączami - desmosomami, a czasem granica między nimi (czyli błona komórkowa) całkiem zanika i powstaje tzw. syncycjum (inaczej zespólnia lub syncytium). Komórki przylegają do siebie ściśle dzięki mechanizmom łączącym cytoszkielety sąsiadujących komórek. Połączenia między nimi stanowią: połączenia zamykające, zwierające oraz połączenia typu nexus blue.

Funkcje

Nabłonek pełni przede wszystkim funkcję ochronną. Może pełnić też wiele innych funkcji, m.in. bierze udział we wchłanianiu pokarmu, chroni przed inwazją mikroorganizmów, bierze udział w wymianie gazów i wydalaniu. Jest to możliwe przez to, że jego komórki wytwarzają wiele dodatkowych tworów komórkowych, takich jak mikrokosmki (zwiększające powierzchnię wchłaniania), rzęski i wici (umożliwiające ruch substancji lub komórki), włoski (pełniące funkcję ochronną) itp.

Ze względu na różne funkcje, nabłonki można podzielić na:

pokrywający (okrywająco-wyściełający) - wyścieła jamy ciała i narządów, np. przewód pokarmowy, wnętrze nosa
ruchowy - polega na przesuwaniu za pomocą rzęsek niepotrzebnych drobin, które dostają się do wnętrza organizmu ze środowiska zewnętrznego, na przykład z tchawicy
wydzielniczy - współtworzy gruczoły wydzielnicze, występuje w gruczołach wydzielniczych, wytwarzających hormony, potowych, łojowych, śluzówce jelita, śluzówce jamy gębowej
transportujący - transportuje różne cząsteczki chemiczne przez warstwę nabłonkową, na przykład jelit, kanalików nerkowych, naczyń włosowatych czy pęcherzyków wewnętrznych
rozrodczy - powstają z niego gamety, występuje w jajnikach i wyścieła kanaliki nasienne jąder.

Zobacz też

Przypisy

↑ EwaE. Pyłka-Gutowska EwaE., Tkanki zwierzęce. Charakterystyka tkanki nabłonkowej, [w:] WitoldW. Mizerski (red.), Biologia. Vademecum Maturzysty, wyd. VI, Warszawa: Adamantan, 2019, s. 88-90, ISBN 978-83-7350-453-0 (pol.).

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

[1] EwaE. Pyłka-Gutowska EwaE., Tkanki zwierzęce. Charakterystyka tkanki nabłonkowej, [w:] WitoldW. Mizerski (red.), Biologia. Vademecum Maturzysty, wyd. VI, Warszawa: Adamantan, 2019, s. 88-90, ISBN 978-83-7350-453-0 (pol.).

[1]