Tour de France 2006 – Wikipedia, wolna encyklopedia

Tour de France 2006

2005 2007
Trasa Tour de France 2006
Data	1 – 23 lipca 2006
Etapów	21
Dystans	3657 km
Czas zwycięzcy	89h 40' 27" (40,789 km/h)
Zgłoszenia	176 kolarzy
Ukończyło wyścig	139 kolarzy
Podium
Pierwsze miejsce	Óscar Pereiro Sio
Drugie miejsce	Andreas Klöden
Trzecie miejsce	Carlos Sastre
Pozostałe klasyfikacje
Górska	Michael Rasmussen
Punktowa	Robbie McEwen
Młodzieżowa	Damiano Cunego
Najaktywniejszych	David de la Fuente
Drużynowa	T-Mobile Team
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

93. Tour de France rozpoczął się 1 lipca 2006 w Strasburgu, a zakończył się 23 lipca w Paryżu. Wyścig składał się z 21 etapów, w tym 10 etapów płaskich, 3 etapów pagórkowatych, 5 etapów górskich i 3 etapów jazdy indywidualnej na czas. Trasa wyścigu liczyła 3657 km. Był to pierwszy wyścig nowego dyrektora Tour de France Christiana Proudhomme’a, pierwszy wyścig po dominacji Lance’a Armstronga oraz pierwszy wyścig od 1999 roku, w którym nie jechał wcześniejszy triumfator.

Klasyfikację generalną wygrał Amerykanin Floyd Landis, wyprzedzając Hiszpana Óscara Pereirę Sio i Niemca Andreasa Klödena. Po dyskwalifikacji Amerykanina na pierwsze miejsce awansował Pereiro Sio, drugi był Klöden, a na trzecie miejsce wskoczył kolejny Hiszpan - Carlos Sastre. Duńczyk Michael Rasmussen wygrał klasyfikację górską, Australijczyk Robbie McEwen wygrał klasyfikację punktową, a Włoch Damiano Cunego był najlepszy w klasyfikacji młodzieżowej. Najaktywniejszym kolarzem został Hiszpan David de la Fuente^[1]. W klasyfikacji drużynowej najlepsza była niemiecka drużyna T-Mobile Team.

Już przed startem wyścigowi towarzyszyły duże emocje. Na kilka dni przed prologiem ze startu wykluczeni zostali faworyci: Jan Ullrich, Ivan Basso, Francisco Mancebo i wielu innych. Miało to związek z wielką aferą dopingową (Operación Puerto), która rozpętała się kilka tygodni wcześniej w Hiszpanii wokół osoby doktora Eufemiana Fuentesa, w którego gabinecie miały się rzekomo odbywać zabiegi transfuzji krwi, a który również miał wymienionym kolarzom podawać zabronione przez MUK środki wspomagające. Pośrednio, ofiarą tej afery padł również inny faworyt wyścigu, Aleksandr Winokurow, którego drużyna Astana-Würth została zdziesiątkowana po wykluczeniach z wyścigu. Liczba 4 zawodników, która nie została wyeliminowana z tejże drużyny, była bowiem za małą liczbą dla jednej grupy kolarskiej, aby mogła ona wystartować w wyścigu^[2].

Po 3. etapie wycofał się kolejny faworyt, Alejandro Valverde, dotychczasowy lider UCI ProTour 2006. Spowodowane to było kraksą, w jakiej uczestniczył ten kolarz i złamaniem przez niego prawego obojczyka^[3].

Ze względu na brak zawodników w peletonie uznawanych za faworytów przed startem przebieg wyścigu był zaskakujący. Po raz pierwszy od ponad dwudziestu lat koszulka lidera zmieniała właściciela dziesięć razy. Drużyny posiadające w swoim składzie aktualnego lidera nie starały się bronić tej koszulki. Na 13. etapie z Béziers do Montélimar grupa Phonak zezwoliła na ucieczkę, która uzyskała prawie 30 minut przewagi, a biorący w niej udział zawodnik Óscar Pereiro Sio odebrał żółtą koszulkę Floydowi Landisowi.

Jednak 93. Tour de France będzie kojarzony dzięki trzem innym etapom. Na 16. etapie z Bourg-d’Oisans do La Toussuire liderem był Floyd Landis. Był to ciężki etap górski: dwie premie górskie poza kategorią, i po jednej premii górskiej pierwszej oraz drugiej kategorii. Na podjeździe pod ostatnią premię górską (pierwszej kategorii) La Toussuire (gdzie kończył się etap) lider przeżył poważny kryzys, nie był w stanie odpowiedzieć na ataki innych kolarzy i powoli zaczął tracić czas do swoich głównych rywali. Na metę przyjechał ze stratą 10'04” do zwycięzcy dzięki pomocy kolegi z drużyny Axela Merckxa. Po tym etapie jego strata do głównych rywali wynosiła ponad 8 minut, zajmował 11. miejsce i nie liczył się w rywalizacji o końcowy triumf, przynajmniej nie powinien się liczyć.

Jednak następnego dnia zaskoczył wszystkich. 17. etap z Saint-Jean-de-Maurienne do Morzine również był górskim etapem. Na jego trasie znajdowały się z dwie premie górskie pierwszej kategorii i po jednej premii górskiej trzeciej, drugiej kategorii oraz poza kategorią. Floyd Landis zaatakował swoich rywali na ponad 100 km przed metą. Nie ruszyła żadna grupa zawodników by zlikwidować jego akcję. Landis dogonił i wyprzedził grupki kolarzy jadących przed peletonem, a następnie wygrał etap odrabiając prawie całą stratę do rywali i z 11. miejsca awansował na miejsce 3. mając odpowiednio 30 sekund i 18 sekund straty do Óscara Pereiry Sio i Carlosa Sastrego. Następnego dnia podczas indywidualnej jazdy na czas pokonał swoich głównych rywali i zapewnił sobie wystarczającą przewagę by podczas ostatniego etapu, zwanego etapem przyjaźni, dojechać do mety bez walki na lotnych premiach, czy też na finiszu.

Dobra jazda Floyda Landisa na 17. etapie wynikała z niedozwolonego dopingu. Wyniki przebadania próbek krwi pobranych po tym etapie wykazały podwyższony poziom testosteronu (zarówno w próbce A, jak i B). Oznaczało to dyskwalifikację Amerykanina. Po zakończeniu procesu w przedmiocie dyskwalifikacji Amerykanina, 22 września 2007 roku, zwycięzcą ogłoszono drugiego w klasyfikacji Óscara Pereirę^[4].

Czterech kolejnych amerykańskich kolarzy: Levi Leipheimer, George Hincapie, Christian Vande Velde i David Zabriskie zostało w 2012 roku zdyskwalifikowanych za doping. Hincapie i Vande Velde utracili wszystkie wyniki z lat 2004–2006, Leipheimer z lat 1999–2006 i lipca 2007, a Zabriskie z lat 2003–2006^[5].

W tej edycji TdF wzięło udział 20^[6] drużyn:

Etap	Data	Trasa	Dystans	Zwycięzca
P	1 lipca	Strasburg	ITT 7,5 km	Thor Hushovd
1	2 lipca	Strasburg	183,0 km	Jimmy Casper
2	3 lipca	Obernai – Esch-sur-Alzette	223,0 km	Robbie McEwen
3	4 lipca	Esch-sur-Alzette – Valkenburg	216,0 km	Matthias Kessler
4	5 lipca	Huy – Saint-Quentin	215,0 km	Robbie McEwen
5	6 lipca	Beauvais – Caen	219,0 km	Óscar Freire
6	7 lipca	Lisieux – Vitré	184,0 km	Robbie McEwen
7	8 lipca	Saint-Grégoire – Rennes	ITT 52,0 km	Serhij Honczar
8	9 lipca	Saint-Méen-le-Grand – Lorient	177,0 km	Sylvain Calzati
	10 lipca	Dzień przerwy
9	11 lipca	Bordeaux – Dax	170,0 km	Óscar Freire
10	12 lipca	Cambo-les-Bains – Pau	193,0 km	Juan Miguel Mercado
11	13 lipca	Tarbes – Val d’Aran	208,0 km	Dienis Mieńszow
12	14 lipca	Luchon – Carcassonne	211,0 km	Jarosław Popowycz
13	15 lipca	Béziers – Montélimar	231,0 km	Jens Voigt
14	16 lipca	Montélimar – Gap	181,0 km	Pierrick Fédrigo
	17 lipca	Dzień przerwy
15	18 lipca	Gap – L’Alpe d’Huez	187,0 km	Fränk Schleck
16	19 lipca	Le Bourg-d’Oisans – La Toussuire	182,0 km	Michael Rasmussen
17	20 lipca	Saint-Jean-de-Maurienne – Morzine	199,0 km	Floyd Landis
18	21 lipca	Morzine – Mâcon	193,0 km	Matteo Tosatto
19	22 lipca	Le Creusot – Montceau-les-Mines	ITT 56,0 km	Serhij Honczar
20	23 lipca	Sceaux – Paryż (Champs-Élysées)	152,0 km	Thor Hushovd

Etap	Zwycięzca	Klasyfikacja generalna	Klasyfikacja punktowa	Klasyfikacja górska	Klasyfikacja młodzieżowa	Klasyfikacja drużynowa
P	Thor Hushovd	Thor Hushovd	Thor Hushovd	Brak	Joost Posthuma	Discovery Channel
1	Jimmy Casper	George Hincapie	Jimmy Casper	Fabian Wegmann	Benoît Vaugrenard
2	Robbie McEwen	Thor Hushovd	Robbie McEwen	David de la Fuente
3	Matthias Kessler	Tom Boonen	Tom Boonen	Jérôme Pineau	Markus Fothen
4	Robbie McEwen		Robbie McEwen
5	Óscar Freire
6	Robbie McEwen				Benoît Vaugrenard
7	Serhij Honczar	Serhij Honczar			Markus Fothen	T-Mobile Team
8	Sylvain Calzati
9	Óscar Freire
10	Juan Miguel Mercado	Cyril Dessel		Cyril Dessel		AG2R Prévoyance
11	Dienis Mieńszow	Floyd Landis		David de la Fuente		T-Mobile Team
12	Jarosław Popowycz
13	Jens Voigt	Óscar Pereiro				Team CSC
14	Pierrick Fédrigo
15	Fränk Schleck	Floyd Landis
16	Michael Rasmussen	Óscar Pereiro		Michael Rasmussen
17	Floyd Landis				Damiano Cunego	T-Mobile Team
18	Matteo Tosatto
19	Serhij Honczar
20	Thor Hushovd
Klasyfikacja końcowa		Floyd Landis Óscar Pereiro	Robbie McEwen	Michael Rasmussen	Damiano Cunego	T-Mobile Team

Pozycja	Zawodnik	Drużyna	Czas
DSQ	Floyd Landis	Phonak	89 h 39' 30"
1.	Óscar Pereiro	Caisse d’Épargne	89 h 40' 27"
2.	Andreas Klöden	T-Mobile	+32"
3.	Carlos Sastre	CSC	+2' 16"
4.	Cadel Evans	Lotto	+4' 11"
5.	Dienis Mieńszow	Rabobank	+6' 09"
6.	Cyril Dessel	Ag2r	+7' 44"
7.	Christophe Moreau	Ag2r	+8' 40"
8.	Haimar Zubeldia	Euskaltel	+11' 08"
9.	Michael Rogers	T-Mobile	+14' 10"
10.	Fränk Schleck	CSC	+16' 49"

Pozycja	Zawodnik	Drużyna	Punkty
1.	Robbie McEwen	Lotto	288
2.	Erik Zabel	Milram	199
3.	Thor Hushovd	Crédit Agricole	195
4.	Bernhard Eisel	FdJ	176
5.	Luca Paolini	Liquigas	174
6.	Iñaki Isasi	Euskaltel	130
7.	Francisco Ventoso	Saunier	128
8.	Cristian Moreni	Cofidis	116
9.	Jimmy Casper	Cofidis	98
10.	Óscar Pereiro	Caisse d’Épargne	88

Pozycja	Zawodnik	Drużyna	Punkty
1.	Michael Rasmussen	Rabobank	166
2.	David de la Fuente	Saunier	113
3.	Carlos Sastre	CSC	99
4.	Fränk Schleck	CSC	96
5.	Michael Boogerd	Rabobank	93
6.	Damiano Cunego	Lampre	80
7.	Cyril Dessel	Ag2r	72
DSQ	Levi Leipheimer	Gerolsteiner	66
9.	Andreas Klöden	T-Mobile	64
10.	Óscar Pereiro	Caisse d’Épargne	63

Pozycja	Zawodnik	Drużyna	Czas
1.	Damiano Cunego	Lampre	89 h 58' 49"
2.	Markus Fothen	Gerolsteiner	+38"
3.	Matthieu Sprick	Bouygues	+1 h 29' 12"
4.	David de la Fuente	Saunier	+1 h 36' 00"
5.	Moisés Dueñas	Agritubel	+1 h 48' 40"
6.	Thomas Lövkvist	FdJ	+1 h 52' 54"
7.	Francisco Ventoso	Saunier	+2 h 22' 03"
8.	Joost Posthuma	Rabobank	+2 h 32' 41"
9.	Benoît Vaugrenard	FdJ	+2 h 33' 12"
10.	Pieter Weening	Rabobank	+2 h 36' 44"

Pozycja	Drużyna	Czas
1.	T-Mobile	269 h 08' 46"
2.	CSC	+17' 04"
3.	Rabobank	+23' 26"
4.	AG2R Prévoyance	+33' 19"
5.	Caisse d’Épargne	+56' 53"
6.	Lampre-Fondital	+57' 37"
7.	Gerolsteiner	+1 h 45' 25"
8.	Discovery Channel	+2 h 19' 17"
9.	Euskaltel-Euskadi	+2 h 26' 38"
10.	Phonak	+2 h 49' 06"

Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews pt. Tour de France 2006

• Le Dico Du Tour: Le Tour de France 2006 (fr.)
• Bike Race Info: 2006 Tour de France (ang.)