Trzcinnik piaskowy – Wikipedia, wolna encyklopedia
Systematyka[1][2] | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Podkrólestwo | |||
Nadgromada | |||
Gromada | |||
Podgromada | |||
Nadklasa | |||
Klasa | |||
Nadrząd | |||
Rząd | |||
Rodzina | |||
Rodzaj | |||
Gatunek | trzcinnik piaskowy | ||
Nazwa systematyczna | |||
Calamagrostis epigejos (L.) Roth Tent. Fl. Germ. 1: 34 (1788) | |||
Synonimy | |||
|
Trzcinnik piaskowy[3] (Calamagrostis epigejos (L.) Roth) – gatunek rośliny z rodziny wiechlinowatych (Poaceae). Jako gatunek rodzimy występuje w Eurazji oraz wschodniej i południowej Afryce. Ponadto zawleczony na oba kontynenty amerykańskie i na Tasmanię[4]. W Polsce wszędzie pospolity[5]. Gatunek pionierski na ubogich nieużytkach, odłogach, zrębach.
Morfologia
[edytuj | edytuj kod]- Pokrój
- Ze względu na szybkie rozprzestrzenianie się za pomocą rozłogów podziemnych i nadziemnych tworzy często rozległe łany, nierzadko jednogatunkowe agregacje.
- Łodyga
- Grube i sztywno wzniesione źdźbła osiągają wysokość do 2 m. Mają 2–3 międzywęźla, pod wiechą są szorstkie i zwykle nie rozgałęziają się.
- Kłącze
- Silne kłącze rozgałęzia się na liczne, cienkie rozłogi podziemne osiągające do 100 cm długości i grube nadziemne o długości kilku cm.
- Liście
- Szarozielone, do 70 cm długości i 15 mm szerokości, sztywne, nagie, gęsto żeberkowane. Na brzegu ostre, ząbkowane (bardzo szorstkie), w miejscach suchych zwinięte. Od dołu błyszczące. Języczek liściowy tępo zakończony, czasem porozrywany, od 4 do 14 mm długi, żółtawy, często fioletowo zabarwiony. Pochwa liściowa otwarta i szorstka.
- Kwiaty
- Zebrane w kwiatostan - prosto wzniesioną wiechę. Gałązki ku górze skierowane u dołu do 8 cm długości. Kwiaty skupione w kłoskach 5-7 mm długości, ostro zakończonych i szorstkich. Ich barwa i tym samym całego kwiatostanu może być jasnozielona do fioletowo nabiegłej.
- Owoc
- Okryty plewkami ziarniak, żółtawy o długości 1,5 mm i 0,4 mm szerokości.
Biologia
[edytuj | edytuj kod]Bylina. Kwitnie od lipca do września. Kwiaty są wiatropylne. 2n = 28 i 56.
Ekologia
[edytuj | edytuj kod]Gatunek o niewielkich wymaganiach siedliskowych. Jest światłolubny, choć rośnie też w miejscach umiarkowanie zacienionych. Jest wskaźnikowy dla niskiego poziomu wód gruntowych. Najsilniej rośnie na glebach luźnych i kwaśnych. Za sprawą silnie rosnących rozłogów zagłusza inne gatunki. W leśnictwie traktowany jako uporczywy chwast[6]. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla Cl. Epilobietea angustifolii i Ass. Calamagrostietum epigeji[7]. Masowo porasta niezalewane odsypiska rzeczne w dolinach rzek[6].
Zmienność
[edytuj | edytuj kod]Opisywanych jest kilka podgatunków i odmian:
- C. epigejos ssp. macrolepis (Litv.) Tzvelev
- C. epigejos ssp. meinshausenii Tzvelev
- C. epigejos var. epigejos (L.) Roth
- C. epigejos var. georgica (K. Koch) Ledeb.
Tworzy mieszańce z trzcinnikiem leśnym, lancetowatym, prostym, szuwarowym i pstrym. Tworzy też sterylne mieszańce międzyrodzajowe z piaskownicą zwyczajną (Ammophila arenaria), spotykane w Polsce nad Bałtykiem[6].
Zastosowanie
[edytuj | edytuj kod]Trawa bezwartościowa gospodarczo, choć młode rośliny w przypadku braku innej karmy, mogą być używane jako pożywienie zwierząt trawożernych. Można też używać trzcinnika jako ściółkę pod zwierzęta lub w nasadzeniach do umacniania piaszczystych lub żwirowych skarp.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
- ↑ Peter F. Stevens , Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-12-28] (ang.).
- ↑ Zbigniew Mirek i inni, Vascular plants of Poland. An annotated checklist, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2020, s. 46, ISBN 978-83-62975-45-7 .
- ↑ Calamagrostis epigejos (L.) Roth, [w:] Plants of the World online [online], Royal Botanic Gardens, Kew [dostęp 2024-05-06] .
- ↑ Atlas rozmieszczenia roślin naczyniowych w Polsce, Adam Zając (red.), Maria Zając (red.), Kraków: Pracownia Chorologii Komputerowej Instytutu Botaniki Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2001, s. 103, ISBN 83-915161-1-3, OCLC 831024957 .
- ↑ a b c Marian Falkowski (red.): Trawy polskie. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1982. ISBN 83-09-00593-8.
- ↑ Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- J. Czarnocki: Klucz do oznaczania traw. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1950.
- Marian Falkowski (red.): Trawy polskie. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1982. ISBN 83-09-00593-8.
- BioLib: 42620
- EoL: 1114255
- EUNIS: 191199
- Flora of North America: 242309551
- FloraWeb: 971
- GBIF: 6431455
- identyfikator iNaturalist: 204260
- IPNI: 394433-1
- ITIS: 787792
- identyfikator Plant List (Royal Botanic Gardens, Kew): kew-402643
- Plants of the World: urn:lsid:ipni.org:names:394433-1
- Tela Botanica: 11819
- identyfikator Tropicos: 25510832
- CoL: PC9V