Typ (teologia) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Typ – określenie w teologii chrześcijańskiej oraz egzegezie biblijnej, dotyczące różnych zagadnień, wydarzeń, osób lub obiektów ze Starego Testamentu, które są traktowane jako zapowiedź tego co miało nastąpić w Nowym Testamencie.

W najszerszym ujęciu teorii typologii, główny sens Starego Testamentu jest postrzegany jedynie przez dostarczanie typów dla Chrystusa i jego doktryny. Teoria ta sięga początków pierwotnego Kościoła, była bardzo popularna w późnym średniowieczu i nadal jest popularna, szczególnie w kalwinizmie. Najbardziej zauważalna jest obecnie w Kościele prawosławnym, gdzie typologia jest nadal powszechnym narzędziem egzegetycznym^[1].

Św. Paweł pisze w jednym ze swych listów o sensie typicznym wydarzeń narodu wybranego podczas wędrówki do Ziemi Obiecanej:

{{Cytat}} Linki zewnętrzne: "źródło".

• ofiara Abrahama z syna – typ śmierci Chrystusa
• wybawienie Żydów z Egiptu – typ ery mesjańskiej^[2]
• przejście przez Morze Czerwone – typ chrztu^[3]
• manna na pustyni i woda wyprowadzona ze skały – typ Eucharystii^[2]
• Mojżesz – typ Chrystusa^[2]
• Jozue kontynuujący misję Mojżesza – typ tego, że Ewangelia jest kontynuacją Starego Testamentu^[4]
• wejście Izraelitów do Ziemi Obiecanej – typ powrotu do ostatecznej ojczyzny przez chrzest^[4]
• zniszczenie Jerycha – typ ruiny władzy szatana^[4]
• zbawienie rodziny Rachab – zapowiedź powołania pogan do Kościoła Jezusa^[4]
• Jonasz – typ Chrystusa

Określenie typ pochodzi od greckiego τύπος (uderzenie, odbicie, obraz, posąg, forma, model), określającego odwzorowanie wizerunku osoby lub rzeczy np. na monecie czy obrazie^[5].