Tyrell Biggs – Wikipedia, wolna encyklopedia

Tyrell Biggs

Data i miejsce urodzenia	22 grudnia 1960 Filadelfia
Obywatelstwo	Stany Zjednoczone
Wzrost	196 cm
Masa ciała	99 kg
Styl walki	praworęczny
Kategoria wagowa	ciężka
Bilans walk zawodowych
Liczba walk	40
Zwycięstwa	30
Przez nokauty	20
Porażki	10
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Stany Zjednoczone Igrzyska olimpijskie złoto Los Angeles 1984 boks (waga superciężka) Mistrzostwa świata złoto Monachium 1982 waga superciężka Igrzyska panamerykańskie brąz Caracas 1983 waga superciężka

Tyrell Biggs (ur. 22 grudnia 1960 w Filadelfii^[1]) – amerykański bokser, mistrz olimpijski z 1984 i mistrz świata amatorów z 1982.

Zwyciężył w wadze superciężkiej (ponad 91 kg) na mistrzostwach świata w 1982 w Monachium wygrywając kolejno z Ferencem Somodim z Węgier, Walerijem Abadżianem ze Związku Radzieckiego, Peterem Hussingiem z RFN i w finale z Francesco Damianim z Włoch^[2]. Zdobył brązowy medal na igrzyskach panamerykańskich w 1983 w Caracas po porażce w półfinale z Jorge Luisem Gonzálezem z Kuby^[3].

Zdobył złoty medal w wadze superciężkiej na igrzyskach olimpijskich w 1984 w Los Angeles. Pokonał m.in. Lennoxa Lewisa w ćwierćfinale, Aziza Salihu z Jugosławii w półfinale i ponownie Francesco Damianiego w finale^[1].

Był amatorskim mistrzem Stanów Zjednoczonych w wadze superciężkiej w 1981^[4], 1982^[5] i 1983^[6].

Turell Biggs przeszedł na zawodowstwo w 1984. Wygrał pierwsze 15 walk, w tym z Renaldo Snipesem w grudniu 1986. 16 października 1987 w Atlantic City próbował zdobyć pas zawodowego mistrza świata wagi ciężkiej federacji WBA, WBC i IBF, lecz Mike Tyson pokonał go przez techniczny nokaut w 7. rundzie. 29 października 1988 w Cesenie przegrał przed czasem z Francesco Damianim. Później walczył ze zmiennym szczęściem. Pokonali go m.in. Riddick Bowe i Lennox Lewis. Wycofał się w 1994, ale w 1997 powrócił i stoczył jeszcze cztery walki. Ostatecznie zakończył karierę w 1998^[7].