Uldis Pūcītis – Wikipedia, wolna encyklopedia

Uldis Pūcītis (ur. 15 kwietnia 1937 roku w Rance, zm. 14 grudnia 2000 roku w Rydze) – łotewski aktor teatralny, filmowy i telewizyjny oraz reżyser filmowy.

Uldis Pūcītis urodził się 15 kwietnia w Rance w Okręgu Gulbene jako syn Jānisa Pūcītisa i Anny Pūcīte. Po ukończeniu nauki w lokalnej szkole wyjechał do Rygi, gdzie studiował w Łotewskim Konserwatorium, które ukończył w 1959 roku. Po skończeniu studiów rozpoczął pracę jako nauczyciel w jednej ze szkół w Aizpute^[1].

W 1959 roku zadebiutował jako aktor filmowy, wcielając się w rolę rybaka w filmie Svešiniece ciemā. W latach 1960–1972 był aktorem w Teatrze Liepāja. W latach 1964-193 pracował w Teatrze Dailes, zaś w latach 1962-1964 oraz 1973-1992 pracował w Teatrze Młodzieży. W 1966 roku zagrał swoją główną rolę Edgara w filmie Purva bridējs, będącym ekranizacją noweli Rūdolfsa Blaumanisa o tym samym tytule^[2]. Rok później zagrał główną rolę Cezarsa Kalninsa w filmie pt. Elpojiet dzili^[3]. W 1970 roku zagrał jedną z głównych ról w filmie Risk^[4].

Od 1971 roku wcielał się w rolę Ioganna Rittera w sowieckim miniserialu Biełaja ziemla^[5]. W 1973 premierę miał film pt. Maaletulek, w którym Pūcītis zagrał postać Reina^[6]. Rok później wcielił się w postać Stroda w filmie pt. Tsimbireli papa^[7]. W październiku tego samego roku premierę miał sowiecki film pt. Swiet w konce tonnelia, w którym Pūcītis zagrał rolę Janisa^[8]. W 1975 roku zagrał rolę Janisa Krastinsa w filmie pt. Paradizes atslegas^[9]. W 1977 roku zagrał główną rolę Zigurdsa Markansa w produkcji pt. Atspulgs udeni^[10]. W styczniu 1978 roku premierę miał węgierski film pt. Liekam but, w którym zagrał rolę Petka^[11]. W lutym kolejnego roku premierę miał film pt. Oddział specjalnego rozpoznania, w którym zagrał jedną z głównych ról^[12]. W tym samym roku zagrał inspektora Piotra Glebskiego w filmie pt. „Hukkunud Alpinisti” hotell^[13].

W 1998 napisał scenariusz miniserialu Izpostītā ligzda dla stacji Latvijas Televīzija (LTV), którego był także współreżyserem (razem z Armandsem Zvirbulisem). Produkcja zapewniła mu statuetkę Lielais Kristaps, będącą najważniejszą nagrodą łotewskiego kina.

Pod koniec 2000 roku Pūcītis zachorował podczas pobytu w swoim domu letniskowym w Jūrmali. Po przewiezieniu go do szpitala w Rydze, zdiagnozowano u niego wrzód żołądka. Ostatecznie zmarł z powodu zatorowości płucnej. Jego ciało zostało pochowane na ryskim Cmentarzu Leśnym^[14].

Uldis Pūcītis ożenił się z Olīviją Pūcīte (z domu Poselanowa), z którą ma córkę Milēnę Gulbe-Kavace. Jego wnukiem jest tenisista Ernests Gulbis^[14].

Poniższy spis uwzględnia wybrane role w dorobku Uldisa Pūcītisa^[15]:

• 1959: Svešiniece ciemā – rybak
• 1965: Zagowor posłow
• 1966: Purva bridejs – Edgar
• 1966: Akmens un skembas – Alfons
• 1966: Tobago menyaet kurs
• 1967: Elpojiet dzili – Cezars Kalnins
• 1968: Kogda dożdʹ i wietier stuczat w okno – Pakrastyn
• 1968: Kapteina Enriko pulkstenis – profesor
• 1968: Eksperiment doktora Absta
• 1969: Noch pered rassvetom (miniserial) – Horst Tornau
• 1970: Risk
• 1971: Biełaja ziemla (miniserial) – Iogann Ritter
• 1973: Chinara (miniserial)
• 1973: Maaletulek – Rein
• 1974: Tsimbireli papa – Strod
• 1974: Swiet w konce tonnelia – Janis
• 1974: Rożdiennaja riewolucyjej (miniserial) – Siergiew
• 1975: Paradizes atsgelas – Janis Krastins
• 1976: Wremia wybrało nas – Paul Richter
• 1977: Atspulgs udeni – Zigurds Markans
• 1978: Liekam but – Petak
• 1979: Oddział specjalnego rozpoznania
• 1979: „Hukkunud Alpinisti” hotell – inspektor Piotr Glebski
• 1980: Bracia Riko – Marco Felici
• 1989: Zitaru dzimta
• 1989: Latishi?
• 1990: Maija i Paija – Svilis