Ulica Ogrodowa w Raciborzu – Wikipedia, wolna encyklopedia

ulica Ogrodowa

Nowe Zagrody
Ulica Ogrodowa w 1907 roku
Państwo	Polska
Miejscowość	Racibórz
Długość	760 m
Przebieg
0 m ul. Opawska 80 m ul. Ludwika 180 m ul. Wileńska 260 m ul. Odpoczynkowa 350 m ul. Klasztorna, ul. Filmowa 460 m ul. Pracy 630 m ul. Miarki, ul. Słowackiego 720 m ul. Michejdy 760 m pl. Bohaterów Westerplatte
Położenie na mapie Raciborza ulica Ogrodowa
Położenie na mapie Polski ulica Ogrodowa
Położenie na mapie województwa śląskiego ulica Ogrodowa
Położenie na mapie powiatu raciborskiego ulica Ogrodowa
50°05′21,8″N 18°12′47,2″E/50,089389 18,213111
Multimedia w Wikimedia Commons

Ulica Ogrodowa w Raciborzu (daw. niem. Twarg-Gassestraße, poźn. Twaroske-Gassestraße^[1]) – raciborska ulica w dzielnicy Nowe Zagrody. Rozpoczyna się od skrzyżowania z ulicą Opawską, a kończy na skrzyżowaniu z placem Bohaterów Westerplatte.

Ulica rozciąga się od skrzyżowania z ulicą Opawską, a kończy na skrzyżowaniu z placem Bohaterów Westerplatte. Długość ulicy to około 760 metrów. Przez ulicę przebiega trasa autobusowa komunikacji miejskiej, linia nr 3^[2]. Na całej jej długości obowiązuje normalny ruch uliczny. Ulica wyłożona jest zwykłym asfaltem. Przez całą ulicę po obu stronach znajdują się chodniki wyłożone płytami betonowymi.

Kamienica przy ul. Ogrodowej 10 – wybudowana w latach 1890–1900 w stylu eklektycznym z elementami neobaroku. Budynek jest mieszkalno-handlowy, czterokondygnacyjny i znajduje się w linii zabudowy ulicy. Fronton jest ośmioosiowy, a na parterze nie zachowało się oryginalne tynkowanie. Pozostałe kondygnacje są licowane czerwoną cegłą. Druga i trzecie kondygnacja ponadto posiada otwory okienne, które są wsparte na kroksztynkach o motywie dekoracyjnym w postaci głów kobiecych klasycyzujących i kwiatu akantu. W półmansardowym dachu znajdują się lukarny^[3][4].

Kamienica przy ul. Ogrodowej 15 – wybudowana w latach 1906–1909 w stylu secesyjnym według projektu Paula Kuhnerta. Budynek jest trzykondygnacyjny, murowany z cegły i znajduje się w linii zabudowy ulicy. Fronton posiada dwa ryzality i posiada zróżnicowaną fakturę tynków. Parter i elementy wyższych kondygnacji są boniowane. Ryzalit półkolisty posiada łukową i zamkniętą arkadę, która prowadzi do przejazdowej bramy. Portal jest wsparty na kolumienkach i zwieńczony łukiem, na którego osi znajduje się klucz. W kluczu znajdują się motywy słonecznika i winorośli. Otwory okienne posiadają profilowane obramienia. Płyciny podokienne i balkonowe posiadają motywy roślinne^[4][5]. Posiada liczne detale architektoniczne. W elewacji tylnej znajduje się ryzalit, do którego przylega oficyna w kształcie litery "L"^[4].

Kamienica przy ul. Ogrodowej 23 – wybudowana w latach 1900–1910 w stylu secesyjnym. Budynek jest czterokondygnacyjny, murowany z cegły, fragmentami tynkowany i wolnostojący, kiedyś był w linii zabudowy ulicy. Fronton znajduje się w układzie symetrycznym, w jego centrum znajduje się wieloboczny ryzalit. Ryzalit wsparty na dwóch kolumnach i dwóch półkolumnach, na których widoczne są poziome pasy z motywami roślinnymi i zwieńczone są głowicami z kartuszami. Nad głowicami znajdują się stojące orły. Parter jest boniowany. Ściany wyższych kondygnacji są licowane białą, glazurowaną cegłą. Otwory okienne posiadają proste obramienia. Na parterze dodatkowo zamknięte są odcinkiem łuku, a płyciny podokienne trzeciej kondygnacji posiadają motywy roślinne^[4][6]. W elewacji tylnej znajdują się dwa prostokątne ryzality. Kamienica posiada mieszkalne poddasze^[4].

Kamienica przy ul. Ogrodowej 30 – wybudowana w ok. 1910 roku w stylu eklektycznym z elementami secesji. Budynek jest czterokondygnacyjny i wolnostojący, kiedyś była to kamienica narożna. W narożniku znajduje się czterokondygnacyjny wykusz, który wieńczy cebulasty hełm. Parter jest boniowany. Ściany wyższych kondygnacji są licowane żółtą, glazurowaną cegłą^[4][7]. Otwory okienne są w formie aedicul. Naczółki trójkątne znajdujące się na drugiej kondygnacji posiadają motywy roślinne i kartusze. Nad wejściem znajduje się nadświetle z napisem SALVE, który znajduje się w kartuszu^[7][8]. Kamienica posiada użytkowe poddasze^[4]. W elewacji tylnej znajduje się prostokątna wnęka. Całość pokrywa mansardowy dach^[8].

Willa przy ul. Ogrodowej 31 – wybudowana na początku XX wieku w stylu secesyjnym z elementami eklektyzmu. Budynek jest dwukondygnacyjny i wolnostojący. Budowla wybudowana na planie prostokąta i posiada użytkowe poddasze. Fronton posiada ryzalit, który wieńczy trójkątny szczyt posiadający zdobienia w postaci płaskorzeźb. Początkowo była to willa Emila Pyrkoscha, który był honorowym obywatelem miasta. W 1916 roku właściciel przekazał ją na kupiecki dom młodzieżowy. Następnie znajdowała się tu szkoła handlowa, a obecnie mieści się Przedszkole nr 10^[9][10]. W elewacji tylnej znajduje się prostokątna wnęka. Budynek posiada liczne detale architektoniczne. Wokół willi znajduje się pierwotne ogrodzenie^[10].

Kamienica przy ul. Ogrodowej 32 – wybudowana w ok. 1900 roku w stylu eklektycznym z elementami neobaroku. Budynek jest czterokondygnacyjny i wolnostojący, kiedyś była to kamienica narożna. W narożniku znajduje się dwukondygnacyjny, prostokątny wykusz, który wieńczy balkon z balustradą. Parter jest boniowany. Ściany wyższych kondygnacji są tynkowane. Nadproża okienne i płyciny podokienne posiadają reliefową dekorację neobarokową, którą stanowią tarcze herbowe, konchy, głowy kobiece i chimery. Całość jest zamknięta gzymsem koronującym. W dachu znajdują się lukarny, a w części narożnej facjatka. Kamienica posiada bogaty detal architektoniczny^[8][11].

Przedszkole nr 10 znajduje się przy ul. Ogrodowej 31. Placówka jest prowadzona przez Urząd Miasta, znajduje się w centrum miasta i otoczona jest ogrodem. Do przedszkola uczęszcza 150 dzieci znajdujących się w 6 oddziałach. Do placówki uczęszczają dzieci w wieku 2,5 do 6 lat^[12].

Państwowa Szkoła Muzyczna I stopnia im. Stanisława Moniuszki znajduje się przy ul. Ogrodowej 7. Placówka kształci uczniów w dwóch cyklach: sześcioletnim dla dzieci w wieku od 6 do 9 lat oraz czteroletnim dla dzieci w wieku od 10 do 16 lat. Szkoła kształci w dziewięciu kierunkach: fortepian, akordeon, skrzypce, wiolonczela, gitara, flet, klarnet, saksofon i trąbka^[13].

• Grzegorz Wawoczny: Zabytki powiatu raciborskiego. Racibórz: Wydawnictwo i Agencja Informacyjna WAW, 2007. ISBN 978-83-89802-36-1. Brak numerów stron w książce
• Paweł Newerla: Dzieje Raciborza i jego dzielnic. Racibórz: Wydawnictwo i Agencja Informacyjna WAW, 2008. ISBN 978-83-89802-73-6. Brak numerów stron w książce
• Alicja Gałecka-Paduchowa: Kamienice Raciborza. Katowice: Centrum Dziedzictwa Kulturowego Górnego Śląska, 2001. ISBN 83-85871-25-X. Brak numerów stron w książce
• Alicja Gałecka-Paduchowa: Zabytkowa architektura municypalna i przemysłowa Raciborza. Katowice: Centrum Dziedzictwa Kulturowego Górnego Śląska, 2004. ISBN 83-85871-36-5. Brak numerów stron w książce