Uniwersytet w Heidelbergu – Wikipedia, wolna encyklopedia

Uniwersytet w Heidelbergu

Ruprecht-Karls-Universität Heidelberg

Ruperto Carola Heidelbergensis
Heidelberg University

Dewiza	Semper Apertus
Data założenia	18 października 1386
Państwo	Niemcy
Adres	Heidelberg
Liczba pracowników • naukowych	5910 (2018)
Liczba studentów	29 689 (2018)
Rektor	Bernhard Eitel
Członkostwo	Grupa Coimbra Sojusz 4EU+
Położenie na mapie Badenii-Wirtembergii Uniwersytet w Heidelbergu
Położenie na mapie Niemiec Uniwersytet w Heidelbergu
49°24′37″N 8°42′23″E/49,410278 8,706389
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Uniwersytet w Heidelbergu^[1][2], pełna nazwa: Uniwersytet Ruprechta i Karola w Heidelbergu^[3] (niem. Ruprecht-Karls-Universität Heidelberg) – najstarsza i jedna z czołowych uczelni w granicach współczesnych Niemiec^[a].

Od 2012 r. zaliczany jest do elitarnych uniwersytetów w Niemczech i w ramach „Inicjatywy Doskonałości” wspierany jest finansowo przez rząd zgodnie z założeniami programu.

W roku 2018 na Uniwersytecie studiowało 29 689 studentów i zatrudniał on 5910 pracowników naukowych, w tym 533 profesorów^[4].

Uniwersytet powstał w czasie wielkiej schizmy. Został ufundowany w 1386 r. przez Ruprechta I, elektora Palatynatu, na mocy bulli papieża Urbana VI wydanej 23 października 1385 r. Był trzecim uniwersytetem Świętego Cesarstwa Rzymskiego (po uniwersytetach w Pradze i Wiedniu). Celem powstania uniwersytetu było nauczanie filozofii, teologii, prawoznawstwa oraz medycyny. Pierwszym rektorem był, sprowadzony z Sorbony, nominalista Marsyliusz z Inghen. Jednym z kolejnych rektorów był koncyliarysta Mateusz z Krakowa.

Reformacja wywarła duży wpływ na uniwersytet, stał się on wówczas centrum kalwinizmu^[5]. Wydany w 1563 roku Katechizm Heidelberski był, w dużym stopniu, opracowany przez osoby związane z uczelnią.

W czasie wojny trzydziestoletniej intelektualne i finansowe znaczenie uniwersytetu uległo osłabieniu. W 1622 r., po zdobyciu Palatynatu przez wojska Ligi Katolickiej, zbiory Bibliotheca Palatina zostały wywiezione do Rzymu.

W 1693 roku, w trakcie wojny z Francją, uniwersytet został zniszczony i czasowo zamknięty. W XVIII wieku, na skutek działań kontrreformacji uczelnia straciła swój protestancki charakter i podupadła.

W 1802 została zreorganizowana i przekształcona w instytucję państwową przez Karola Fryderyka. Od tego czasu nosi ona imiona obu władców. W kręgu Uniwersytetu rozwinął się prąd literacko-artystyczny zw. romantyzmem heidelberskim.

Uniwersytet rokrocznie zajmuje wysokie pozycje w krajowych i międzynarodowych rankingach.

 Z tym tematem związana jest kategoria: Wykładowcy Uniwersytetu w Heidelbergu.

• Philipp Lenard – w 1866 uzyskał stopień doktora, a od 1896 był profesorem fizyki teoretycznej w Heidelbergu
• Albrecht Kossel – dyrektor Instytutu Fizjologii
• Otto Meyerhof – studiował w Heidelbergu, latach 1929–1938 pracował w Instytucie Badań Medycznych
• Karl Volkmar Stoy – kierownik Katedry Pedagogiki w latach 1865–1874
• Richard Kuhn
• Walther Bothe
• Georg Wittig
• Bert Sakmann
• J. Hans D. Jensen
• Fritz Lipmann
• André Michel Lwoff – odbył staż u Otto Meyerhofa w latach 1932–1933
• Severo Ochoa de Albornoz
• George Wald – odbył staż u Otto Meyerhofa
• Rudolf Mößbauer
• Olimpia Fulvia Morata

 Z tym tematem związana jest kategoria: Absolwenci Uniwersytetu w Heidelbergu.