Ustawa o nadzwyczajnej pomocy dla banków – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ustawa o nadzwyczajnej pomocy dla banków (ang. Emergency Banking Relief Act) – ustawa uchwalona przez amerykański Kongres 9 marca 1933 roku i tego samego dnia podpisana przez prezydenta Franklina Delano Roosevelta.

Na jej mocy po zakończeniu tzw. wakacji bankowych banki, które normalnie działały, mogły ponownie być otwarte, z kolei te, które cierpiały na kłopoty finansowe - miały otrzymać zarządców.

• Tindall G. B., Shi D. E., Historia Stanów Zjednoczonych, Poznań 2002, s. 1031-1032.