Uziom – Wikipedia, wolna encyklopedia

Uziom – metalowa elektroda lub zespół elektrod umieszczony w wilgotnej warstwie gruntu, zapewniający połączenie przedmiotów uziemianych i gruntu („ziemi”) z możliwie małą rezystancją.

W elektrotechnice uziomami nazywa się przedmioty metalowe (pręty, rury, płyty) nieizolowane, znajdujące się w ziemi i przeznaczone lub wykorzystywane do celów uziemienia. Uziomy w postaci pojedynczych prętów, drutów, płyt, pierścieni itd. nazywa się uziomami prostymi lub uziomami pojedynczymi. Natomiast uziomy składające się z połączonych ze sobą w ziemi lub nad ziemią dwóch lub większej liczby elementów (uziomów) prostych nazywamy układami uziomowymi lub uziomami wielokrotnymi. Elementy proste w układzie uziomowym są do siebie równoległe, prostopadłe lub tworzą ze sobą kąty ostre (zwykle nie mniejsze niż 60°).

Rodzaje uziomów:

sztuczne:
- pionowe – rury, pręty,
- poziome – taśma stalowa,
- płytowe – blacha,
naturalne:
- zbrojenia, rury wodociągowe, ołowiane powłoki i metalowe płaszcze kabli.

Stosowanie uziomów jest konieczne w przypadkach, gdy:

urządzenie pracuje z uziemioną anteną,
wymagana jest symetryzacja układu względem „ziemi”,
układy narażone są na wpływ wyładowań atmosferycznych,
w układach występują niebezpiecznie wysokie napięcia.

Bibliografia

Aleksy Brodowski, Jerzy Chabłowski, Jerzy Auerbach: Radio i Telewizja. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1971.
Konstanty Wołkowiński: Uziemienia urządzeń elektroenergetycznych, WNT, Warszawa 1967.