Uzun Hasan – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2024-11 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Uzun Hasan

sułtan Ak Kojunlu
Okres	od 1454 do 1478
Dane biograficzne
Data urodzenia	1423
Data śmierci	6 stycznia 1478
Żona	Despina Chatun

Uzun Hasan (turkmeński: اوزون حسن, azerbejdżański: Uzun Həsən, perski: اوزون حسن) (ur. 1423, zm. 6 stycznia 1478) – azerski sułtan Ak Kojunlu w latach 1454–1478.

Opanował znaczne połacie ziem w Azerbejdżanie, Iraku i Iranie. Emirowie Synopy i Karamanii byli jego sojusznikami, jak również byli nim królowie Gruzji, Mingrelli i Abchazji. W jego żyłach płynęła w znacznym stopniu krew chrześcijańska. Jego babka ze strony ojca była księżniczką Trebizondy, a jego matka Sara Chatun chrześcijańską arystokratką z północnej Syrii. Poślubił księżniczkę trapezuncką, córkę cesarza Jana IV Komnena – Despinę Chatun. W 1469 sułtan wygrał walkę o dominację z plemionami Kara Kojunlu. Z kolei wojna osmańsko-turkmeńska (1472–1473) zakończyła się klęską. Uzun Hasan w 1473 wysłał listy do władców chrześcijańskich wzywające do wspólnego ataku przeciw Turkom Osmańskim i Mamelukom. 11 sierpnia 1473 roku Mehmed II Zdobywca rozgromił w wielkiej bitwie pod Başkentem armię Uzun Hasana dzięki swej przewadze w artylerii i broni palnej. Wprawdzie Turcy nie ruszyli dalej na wschód i wkrótce podpisali z Uzun Hasanem pokój w dniu 24 sierpnia. Warunki pokoju nie były ciężkie dla pokonanych, gdyż Turkmeni utracili jedynie niewielkie tereny. Ustalono granicę na Eufracie, a Uzun Hasan zobowiązał się nie atakować Turków. Również Turkmeni z Azji Mniejszej zaakceptowali ostatecznie władzę Osmanów.

• Małgorzata Dąbrowska, Uzun Hasan’s Project of Alliance with the Polish King (1474) [w:] Melanges d’histoire offerts a Oktawiusz Jurewicz a l’occasion de son soixante – dixieme anniversaire, Łódź 1998, Byzantina Lodziensia III, s. 171–185 [1].
• Michał Kozłowski, Trapezunt – ostatni bizantyński bastion
• Franz Babinger, Z dziejów imperium Osmanów. Sułtan Mehmed Zdobywca i jego czasy, przeł. Tadeusz Zabłudowski, Warszawa 1977.