Víctor Púa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Víctor Púa

Data i miejsce urodzenia	31 marca 1956 Paso de los Toros
Pozycja	obrońca
Informacje klubowe
Klub	brak
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1970–1974 Liverpool Montevideo 1975 Colón Fútbol Club 1976–1977 CA Bella Vista 1978–1981 Defensor Sporting 1982 Club Olimpia 1983 Defensor Sporting 1984 Rampla Juniors 1985 River Plate Montevideo 1986 CA Bella Vista 1987 Deportivo Mandiyú 1988 Sportivo Italiano Buenos Aires 1989 Cerrito Montevideo
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1990–1993 River Plate Montevideo 1994–1997 Urugwaj U-17 i U-21 1997–1999 Urugwaj 1999–2001 Urugwaj, asystent 2001–2002 Urugwaj 2004 Rosario Central 2007–2009 CA Peñarol, działacz 2009 CA Peñarol (tymczasowo)
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
reprezentacja Urugwaju (trener) srebro Copa América Paragwaj 1999

Víctor Haroldo Púa Sosa (ur. 31 marca 1956 w Paso de los Toros) – urugwajski piłkarz, a obecnie trener.

Jest wychowankiem klubu Liverpool Montevideo. Przez całe lata 70. grywał w zespołach z Montevideo, chociaż nigdy nie był zawodnikiem żadnego z najbardziej utytułowanych, Nacionalu i CA Peñarol. Później próbował także swoich sił w drużynach zagranicznych: z Paragwaju (mistrzostwo tego kraju z Olimpią Asunción) i Argentyny.

Nigdy nie zagrał w dorosłej reprezentacji, jednak zaliczył kilka występów w kadrze U-20. Jako jeden ze starszych graczy znalazł się w składzie reprezentacji młodzieżowej, prowadzonej wówczas przez Óscara Tabáreza, która zdobyła złoty medal podczas igrzysk panamerykańskich w 1983^[1].

Pracę szkoleniową rozpoczął na początku lat 90. w River Plate Montevideo. Już w pierwszym sezonie zanotował spadek do II ligi, jednak mimo to nie stracił stanowiska. Pracował w River Plate jeszcze przez trzy sezony; w drugim wywalczył awans do ekstraklasy, a w kolejnym – jako beniaminek ligi – jego drużyna sięgnęła po wicemistrzostwo kraju. Do dziś jest to największe osiągnięcie w historii tego klubu.

W 1993 zrezygnował nie tylko z pracy w River Plate, ale w ogóle z zajęć w piłce klubowej; został pracownikiem Urugwajskiego Związku Piłki Nożnej i jako selekcjoner reprezentacji juniorskiej i młodzieżowej rozpoczął nowy etap w swojej szkoleniowej karierze. Spełnieniem jego pracy w tym charakterze były młodzieżowe Mistrzostwa Świata 1997, na których jego podopieczni – po ograniu rówieśników z Belgii, Malezji, Stanów Zjednoczonych, Francji i Ghany – zdobyli srebrny medal. W meczu finałowym ulegli 1:2 Argentynie, w której składzie grali wówczas m.in. Walter Samuel, Esteban Cambiasso, Juan Román Riquelme i Leo Franco. W drużynie Urugwaju wystąpili natomiast inni przyszli reprezentanci kraju, m.in. Marcelo Zalayeta, Gustavo Munúa, Fabián Héctor Carini, Pablo García, Christian Callejas, Mario Regueiro, Alejandro Lembo, Nicolás Olivera i Fabián Coelho^{[potrzebny przypis]}. Kilku z nich (Munúa, Carini, Lembo, Regueiro i Olivera) pięć lat później wzięło udział w Mundialu 2002.

Dwa lata później Púa ponownie poprowadził reprezentację U-20 na młodzieżowych mistrzostwach świata. Tym razem jego podopieczni (m.in. Diego Pérez i Diego Forlán) zajęli czwarte miejsce; w fazie pucharowej pokonali Paragwaj i Brazylię, ale w półfinale nie sprostali Japończykom. W meczu o trzeciej miejsce ulegli 0:1 Mali.

Kilka tygodni po pierwszym sukcesie (młodzieżowe wicemistrzostwo świata) Púa zastąpił Roque Máspoliego na stanowisku selekcjonera dorosłej kadry. Pierwszym wyzwaniem, przed jakim stanął, był udział w Puchar Konfederacji 1997, na którym Urugwajczycy startowali jako mistrzowie Ameryki Południowej z 1995. Po zwycięstwach ze Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi, Czechami i RPA wygrali grupę, a w drugiej rundzie przegrali po dogrywce z Australią. W meczu o trzecie miejsce ulegli Czechom.

Dwa lata później stanęli przed poważniejszym i bardziej prestiżowym zadaniem: Copa América 1999. Urugwaj doszedł do finału, w którym przegrał 0:3 z Brazylią, a selekcjoner coraz częściej stawiał na swoich dawnych podopiecznych z kadry młodzieżowej. To on wprowadził do dorosłej kadry Cariniego, Coelho, Zalayetę, Inti Podestę, Lembo i Callejasa; wszyscy oni byli członkami drużyny, która zdobyła wicemistrzostwo Ameryki Południowej.

Mimo dużych osiągnięć w pracy z dorosłą kadrą po Copa América działacze Urugwajskiego Związku Piłki Nożnej postanowili na stanowisku selekcjonera zatrudnić bardziej znanego Argentyńczyka Daniela Passarellę; Púa natomiast został jego asystentem. Jednak w połowie eliminacji do Mundialu 2002 Passarella ogłosił, że rezygnuje z pracy z reprezentacją; zdaniem niektórych komentatorów nie wierzył w awans do turnieju, inni zaś twierdzili, że nie potrafił porozumieć się z szefami związku co do zwolnień zawodników na dłuższe zgrupowania kadry^[2]. W lutym 2001 stanowisko selekcjonera objął ponownie Púa.

Urugwajczyk dokończył eliminacje; jego drużyna zajęła piąte miejsce i o awans do mundialu musiała walczyć w barażach interkontynentalnych z Australią. Po zwycięstwie w dwumeczu (0:1 i 3:0) po raz pierwszy od dwunastu lat Urugwaj mógł przygotowywać się do udziału w mistrzostwach świata. Na samym turnieju podopieczni Púy nie wyszli z grupy; zanotowali jedną porażkę (1:2 z Danią) oraz dwa remisy (0:0 z mistrzami świata Francuzami i 3:3 z Senegalem). Dużo kontrowersji wzbudził szczególnie ten ostatni mecz: sędzia najpierw niesłusznie podyktował rzut karny dla Senegalczyków, a następnie uznał im gola strzelonego ze spalonego^[3]. Niezależnie od pomyłek arbitra selekcjonera Urugwaju krytykowano za trzymanie na ławce Diego Forlána, wówczas gracza Manchesteru United, oraz stawianie na wyeksploatowanych i nieskutecznych zawodników (napastnicy Dario Silva i Sebastian Abreu oraz prawy obrońca Gustavo Méndez)^[4]. Po mundialu Púa został zastąpiony przez tymczasowego selekcjonera Jorge da Silvę, którego kilka miesięcy później zmienił Juan Ramón Carrasco.

Do pracy szkoleniowej powrócił dopiero w 2004; został trenerem argentyńskiego Rosario Central, jednak zrezygnował już po dwu meczach z powodu różnicy zdań z zarządem klubu oraz porażki ligowej z Newell’s Old Boys.

Trzy lata później znalazł zatrudnienie w CA Peñarol. Był dyrektorem odpowiedzialnym za sprawy juniorów i młodzieży, a także w 2009 tymczasowo prowadził pierwszą drużynę. Kontrakt z Peñarolem rozwiązał w 2009.