Węglik cyrkonu – Wikipedia, wolna encyklopedia

Węglik cyrkonu
Struktura kryształu
Ilustracja
Próbka związku
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

ZrC

Masa molowa

103,23 g/mol

Wygląd

szare, trudnotopliwe ciało stałe

Identyfikacja
Numer CAS

12070-14-3

PubChem

159434

Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)

Węglik cyrkonunieorganiczny związek chemiczny, bardzo twardy (8–9 w skali Mohsa)[4], ogniotrwały (odporny na wysokie temperatury) materiał ceramiczny, stosowany głównie w ostrzach narzędzi skrawających. Zwykle jest przetwarzany poprzez spiekanie.

Właściwości

[edytuj | edytuj kod]

Ma postać szarego, metalicznego proszku o regularnej strukturze krystalicznej. Jest bardzo odporny na korozję. Jak większość węglików metali ogniotrwałych, węglik cyrkonu jest związkiem podstechiometrycznym. Przy zawartościach węgla większych niż w przybliżeniu ZrC0,98 materiał zawiera wolny węgiel. ZrC reaguje z wodą i kwasami. Jest piroforyczny. Węglik cyrkonu wytwarza się przez ogrzewanie tlenku cyrkonu z koksem w piecu łukowym[5].

Zastosowanie

[edytuj | edytuj kod]

Mieszanina węgliku cyrkonu i węgliku tantalu jest ważnym cermetem. Wolny od zanieczyszczenia hafnem węglik cyrkonu i węglik niobu może być używany do pokryć ogniotrwałych w reaktorach jądrowych[4]. Pokrycie jest zazwyczaj nanoszone poprzez osadzanie z fazy gazowej w reaktorze ze złożem fluidalnym. Stosowany jest także jako materiał ścierny, w platerowaniu oraz produkcji włókien żarowych i narzędzi skrawających.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c ChemicalBook – Zirconium carbide (ang.)
  2. a b c Zirconium(IV) carbide (nr 336351) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Polski. [dostęp 2011-05-05]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
  3. Węglik cyrkonu (nr 336351) (ang.) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Stanów Zjednoczonych. [dostęp 2011-05-05]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
  4. a b READE ZrC. reade.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-03-13)]. (ang.)
  5. Pradyot. Patnaik: Handbook of inorganic chemicals. New York: McGraw-Hill, 2003, s. 998. ISBN 0-07-049439-8. (ang.).