Władimir Tribuc – Wikipedia, wolna encyklopedia

Władimir Tribuc
Владимир Филиппович Трибуц
	admirał
Data i miejsce urodzenia	28 lipca 1900 ; Petersburg
Data i miejsce śmierci	30 sierpnia 1977 ; Moskwa
	Przebieg służby
Lata służby	1918–1961
Siły zbrojne	Marynarka Wojenna ZSRR
Stanowiska	dowódca Floty Bałtyckiej
Główne wojny i bitwy	wojna domowa w Rosji;; II wojna światowa ewakuacja Tallinna; obrona Leningradu,; operacja nadbałtycka;
Późniejsza praca	doktor nauk historycznych
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Władimir Filippowicz Tribuc, ros. Владимир Филиппович Трибуц (ur. 15 lipca^?/28 lipca 1900 w Sankt Petersburgu, zm. 30 sierpnia 1977 w Moskwie) – radziecki admirał^[1], uczestnik II wojny światowej, dowódca Floty Bałtyckiej Marynarki Wojennej ZSRR (1939–1947), doktor nauk historycznych (1972).

Życiorys

Dzieciństwo i młodość

W lutym 1918 wstąpił na ochotnika do Marynarki Wojennej. Uczestnik wojny domowej 1918–1920 we flotyllach Astrachańskiej i Wołżańsko-Kaspijskiej oraz w Siłach Morskich Morza Kaspijskiego. Po wojnie domowej ukończył studia w Szkole Marynarki Wojennej (1926) i Akademii Marynarki Wojennej (1932). W latach 1926–1929 i 1932–1936 służył we Flocie Bałtyckiej na pancerniku „Marat” i niszczycielu „Jakow Swierdłow”. Potem szef oddziału w sztabie, a od lutego 1938 szef sztabu Floty Bałtyckiej, a od kwietnia 1939 dowódca floty. Członek partii komunistycznej od 1928. Uczestnik wojny zimowej 1939–1940.

II wojna światowa

W 1941 z powodzeniem kierował działaniami sił morskich, które pomogły wojskom lądowym operującym w strefach przybrzeżnych w obronie Tallinna, Hanko i Wysp Moonsundzkich, powodując zakłócenia w łączności wojsk wroga na Morzu Bałtyckim. W sierpniu 1941, w zaminowanej strefie i przy panowaniu przeciwnika w powietrzu, zorganizował i prowadził ewakuację floty z Tallinna do Kronsztadu i Leningradu. Źle przeprowadzona ewakuacja zakończyła się katastrofą. Zatonęło 68 okrętów i statków (w tym 5 niszczycieli), przede wszystkim od min.

W latach 1941–1943 aktywnie uczestniczył we wszystkich etapach obrony Leningradu, umiejętnie współpracując z wojskami lądowymi w operacjach prowadzonych przez Armię Czerwoną. Wykorzystał m.in. okręty podwodne, doprowadzając do przerwania łączności wroga na Morzu Bałtyckim oraz do zwalczania ciężkiej artylerii niemieckiej ostrzeliwującej miasto. Z jego inicjatywy stworzono grupy morskiej artylerii, które wraz z artylerią Frontu Leningradzkiego zadały Niemcom poważne straty, niszcząc większość aktywnych baterii wroga.

W latach 1943–1944 brał udział w opracowaniu i przeprowadzeniu operacji przełamania blokady Leningradu, a także w operacjach zaczepnych przeciwko wojskom niemieckim i fińskim w rejonie Wyborga i Pietrozawodska. Podczas tych operacji flota wspierała wojska frontów Leningradzkiego i Karelskiego ogniem okrętów i artylerii przybrzeżnej oraz desantem i samolotami marynarki wojennej.

Następnie kierował siłami floty w operacji desantowej w cieśninie Väinameri oraz w krajach bałtyckich, Prusach Wschodnich i na Pomorzu Wschodnim.

Okres powojenny

Od marca 1946 do maja 1947 dowodził 8. Flotą MW ZSRR. W latach 1947–1948 zastępca głównodowodzącego wojskami Dalekiego Wschodu ds. sił morskich. Po tym na kierowniczych stanowiskach w Marynarce Wojennej m.in. szef Zarządu Hydrografii (1949–1957) i w latach 1957–1960 inspektor w dowództwie Marynarki Wojennej i ministerstwie Obrony ZSRR – szef katedry floty w Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. Woroszyłowa. Po przejściu na emeryturę w lutym 1961 kierował wydziałem Wszechzwiązkowego Instytutu Informacji Naukowej i Technicznej (WINITI). Od 1972 doktor nauk historycznych.

Jeden z rosyjskich niszczycieli rakietowych „Admirał Tribuc” (BPK 552; dawny BPK 564) z 30 grudnia 1985 nazwano na cześć Władimira Tribuca. W 1991 na niszczycielu pływającym we Flocie Pacyfiku Marynarki Wojennej Federacji Rosyjskiej wybuchł pożar, ale okręt powrócił do służby.

Twórczość

Балтийцы наступают. Kaliningrad: 1968.
Балтийцы вступают в бой. Kaliningrad: 1972.
Балтийцы сражаются. Kaliningrad: 1975.

Odznaczenia i wyróżnienia

Przypisy

↑ wiceadmirał - Uchwała Rady Komisarzy Ludowych nr 946 z 4 czerwca 1940, admirał - Uchwała Rady Komisarzy Ludowych nr 616 z 31 maja 1943

Bibliografia

BolesławB. Potyrała BolesławB., WładysławW. Szlufik WładysławW., Who is who? Trzygwiazdkowi generałowie i admirałowie radzieckich sił zbrojnych z lat 1940-1991, Częstochowa: WSP, 2001, ISBN 83-7098-662-5, OCLC 831020923 .
Mała Encyklopedia Wojskowa, t. III, Wyd. MON, Warszawa 1971
Kazimierz Sobczak (red.): Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.
Wojenno Morskoj Słowar Wojennoje Izdatielstwo Moskwa 1990,
(ros.) О. Стрижак * Секреты Балтийского подплава …история Балтийского подплава – история его гибели…, Wyd. Fundacja Puszkińska, Sankt Petersburg 1996
(ros.) В.Ф. Трибуц – Балтийцы сражаются, Wyd. Woenizdat, Moskwa 1985
(ros.) Radziecka Encyklopedia Wojskowa, Moskwa
(ros.) Wielka Encyklopedia Radziecka, t. 26, s. 202-203, Moskwa 1969-1978
(ros.) Wojskowy słownik encyklopedyczny, Moskwa 1986
Владимир Филиппович Трибуц – Проект ХРОНОС (ros.)
Адмирал В.Ф. Трибуц – Центральный Военно-Морской Портал (ros.)
Владимир Филиппович Трибуц – Международный Объединенный Биографический Центр (ros.)

[1] wiceadmirał - Uchwała Rady Komisarzy Ludowych nr 946 z 4 czerwca 1940, admirał - Uchwała Rady Komisarzy Ludowych nr 616 z 31 maja 1943

[1]