French
DeutschWładysław Michniewicz – Wikipedia, wolna encyklopedia
 pułkownik dyplomowany piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 29 kwietnia 1901 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 25 maja 1995 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1917–1945 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | szef oddziału informacyjnego |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
  | |
Władysław Michniewicz (ur. 29 kwietnia 1901, zm. 25 maja 1995 w Argentynie) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 29 kwietnia 1901 we wsi Beryski (Bersyki) na Podolu, w rodzinie Antoniego[1][2]. Był młodszym bratem Emilii, studentki uniwersytetu, zmarłej tragicznie w lipcu 1924 w Warszawie[3][4].
Od 1917 był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej na Humańszczyźnie. W 1918 został aresztowany przez bolszewików. Udało mu się jednak uciec. W grudniu 1918 został skazany na śmierć przez petlurowców, jednak ponownie udało mu się uciec. Do sierpnia 1919 kierował placówką POW na Humańszczyźnie[5].
Od marca 1920 pełnił służbę w Oddziale II Sztabu Generalnego na stanowisku kierownika kancelarii Wydziału IV[6]. W sierpniu tego roku rozpoczął służbę w placówce wywiadowczej w Tallinnie[6]. 11 lutego 1921 został mianowany podporucznikiem i wyznaczony na stanowisko drugiego pomocnika attaché wojskowego[6]. Od stycznia 1922 pracował w moskiewskiej placówce wywiadu. Od grudnia 1922 do czerwca 1923 był jej kierownikiem[5].
W 1923 sporządził raport opisujący operację Trust jako sowiecką prowokację. Tekst był krytyczny wobec szeregu oficerów polskiego wywiadu. Mimo że wnioski raportu były co do zasady trafne, został on zdezawuowany przez przełożonych Michniewicza. Jego samego w ramach kary wysłano do placówki w Równem, mającej status podrzędnej[5][7].
2 listopada 1928 został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza kursu 1928/30[8]. 1 listopada 1930, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do 2 Dywizji Piechoty Legionów w Kielcach na stanowisko oficera sztabu[9][10][11]. W listopadzie 1932 ponownie przydzielony do Wydziału Wywiadowczego II Oddziału, przebywał na placówce w Kijowie. W 1937 mianowany został dowódcą kompanii w 15 Pułku Piechoty[5].
Na stopień majora został awansowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 45. lokatą w korpusie oficerów piechoty[12][13]. W tym samym miesiącu formalnie pozostawał w dyspozycji szefa Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych (tzw. rezerwa Oddziału II SG)[a]. Faktycznie kierował placówką „M.17” w Bratysławie (od 27 marca lub 1 kwietnia 1939 w Ostrawie Morawskiej)[15].
W 1940 objął kierownictwo wywiadu na Środkowym Wschodzie[5]. Od 1943 pełnił służbę w Kwaterze Głównej 2 Korpusu Polskiego na stanowisku szefa Oddziału II Informacyjnego[6]. Brał udział w bitwie o Bolonię[7].
Po zakończeniu wojny osiadł w Argentynie, gdzie zmarł 25 maja 1995. Do Polski nigdy nie wrócił[7][16].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Niepodległości – 16 września 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[17]
- Srebrny Krzyż Zasługi[13]
Publikacje książkowe
[edytuj | edytuj kod]- Ladislas Michniewicz, Opération Haïfa, Jacques Helle, S.l. : Casterman, 1969, OCLC 903321491 (hiszp.).
- Władysław Michniewicz, Wielki bluff sowiecki, Chicago: Publishing Wici, 1991, OCLC 947739477.
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-05-19]..
- ↑ Kozłowski 2022 ↓, s. 101.
- ↑ Zabójstwo czy samobójstwo. „Polska Zbrojna”. 202, s. 6, 1924-07-25. Warszawa..
- ↑ Samobójstwo studentki, siostry porucznika. „Polska Zbrojna”. 203, s. 7, 1924-07-26. Warszawa..
- ↑ a b c d e Michał Kozłowski, Marek Świerczek, Największa klęska polskiego wywiadu. Sowiecka operacja dezinformacyjna „Trust” 1921–1927, Fronda, Warszawa 2020, „Studia Podlaskie” (28), 2020, s. 280, DOI: 10.15290/sp.2020.28.13 [dostęp 2024-06-23].
- ↑ a b c d Kozłowski 2022 ↓, s. 102.
- ↑ a b c Operacja „Trust”. Infiltracja polskich służb przez sowiecki wywiad [online], Historia Do Rzeczy, 30 sierpnia 2021 [dostęp 2024-06-23] (pol.).
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928, s. 366.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930, s. 286.
- ↑ Lista oficerów dyplomowanych 1931 ↓, s. 15.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 77, 484.
- ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 533.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 33.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. IX, 432.
- ↑ Ulatowski 2013 ↓, s. 108.
- ↑ Wydarzenia miesiąca. „Kultura”. 9 (576), s. 167, wrzesień 1995. Paryż. ISSN 0023-5148..
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 218, poz. 296.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 roku). Warszawa: Sztab Główny, 1931.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Michał Kozłowski. Władysław Michniewicz „Wielki blef Sowiecki”. „Nowy Prometeusz”. 16, 2022. Warszawa. ISSN 2081-206X.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
- Łukasz Ulatowski: Polski wywiad wojskowy w 1939 roku. Struktura organizacyjna, składy osobowe, personel, budżet, mob.. Warszawa: Łukasz Ulatowski, 2013. ISBN 978-83-938229-2-8.