Wagon elektryczny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2013-05 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Wagony elektryczne

Wagon elektryczny – wagon silnikowy o napędzie elektrycznym, pobierający prąd z przewodu jezdnego, szyny zasilającej lub z zabudowanych akumulatorów (wagon akumulatorowy), przeznaczony do ruchu kolejowego. Podobnie jak wagony silnikowe pozostałych trakcji, pasażerskie wagony elektryczne przeznaczone są do obsługi połączeń o niskiej i umiarkowanej frekwencji podróżnych, gdzie zatrudnienie wielowagonowego pociągu z lokomotywą lub zespołu trakcyjnego jest nieracjonalne. Wagony takie stosuje się najczęściej na zelektryfikowanych kolejach lokalnych.

Pierwsze konstrukcje wagonów elektrycznych pojawiły się wkrótce po wynalezieniu napędu elektrycznego. Już w roku 1903 w Prusach wagon elektryczny Siemensa ustanowił rekord prędkości pojazdów szynowych rozwijając 203 km/h. Po zelektryfikowaniu w drugiej dekadzie XX wieku Śląskiej Kolei Górskiej wagony elektryczne były szeroko stosowane na Dolnym Śląsku do 1945 roku, gdy wojska radzieckie zdemontowały wyposażenie śląskiej sieci kolei elektrycznych, zagarniając urządzenia i tabor kolejowy. Później przedwojenne wagony elektryczne stosowano przez pewien czas w Polsce na WKD i śląskiej kolei lokalnej Walim-Jugowice.

Na kolejach szwajcarskich powszechnie stosuje się bagażowe wagony elektryczne o dużej mocy zestawiane w pociągi z kilkoma wagonami doczepnymi.