Walther Wenck – Wikipedia, wolna encyklopedia

Walther Wenck

Walther Wenck w 1943 roku, koloryzowane
generał wojsk pancernych
Data i miejsce urodzenia	18 września 1900 Wittenberga, Królestwo Prus, Cesarstwo Niemieckie
Data i miejsce śmierci	1 maja 1982 Ried im Innkreis, Austria
Przebieg służby
Lata służby	1911–1945
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Freikorps Reichswehra Wehrmacht
Formacja	Reichsheer Heer
Jednostki	9. Pułk Piechoty
Stanowiska	szef sztabu: Grupy Armii „Południowa Ukraina” Grupy Armii „Wisła” szef wydziału operacyjnego OKH dowódca: 1 Dywizji Pancernej 12 Armii
Główne wojny i bitwy	rewolucja listopadowa II wojna światowa: kampania wrześniowa kampania francuska operacja „Barbarossa” operacja „Sonnenwende” operacja berlińska
Późniejsza praca	przemysłowiec
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Walther Wenck (ur. 18 września 1900 w Wittenberdze, zm. 1 maja 1982 niedaleko Ried im Innkreis) – niemiecki wojskowy, przemysłowiec i bojówkarz, generał wojsk pancernych, szef wydziału operacyjnego OKH, dowódca 12 Armii. Uczestnik II wojny światowej oraz rewolucji listopadowej.

Urodził się jako trzeci syn oficera Maximiliana Wencka. Od 1911 roku w armii pruskiej jako kadet. W lutym 1919 wstąpił do Freikorpsu Wilhelma Reinharda i wziął udział w walkach w Berlinie. W tym samym roku został przyjęty do Reichswehry, służył w 9 pułku piechoty, gdzie po raz pierwszy spotkał Heinza Guderiana, z którym późniejsze losy wojenne wielokrotnie go łączyły. Od 1932 w 3. (Pruskim) Batalionie Zmotoryzowanym (dowodzonym przez Guderiana), który był kuźnią kadr wojsk pancernych Wehrmachtu. W 1936 ukończył kurs dla oficerów sztabu generalnego, a następnie uczestniczył w pracach organizacyjnych nad tworzeniem pierwszych niemieckich dywizji pancernych. Od 1938 dowódca 2 pułku pancernego, a od 1 kwietnia 1939 szef sztabu 1 Dywizji Pancernej.

Za udział w 1939 roku w agresji na Polskę odznaczony Krzyżem Żelaznym I i II klasy. W czasie inwazji na Francję w maju 1940 został lekko ranny w nogę. Wraz ze swoją dywizją wziął udział w ataku na ZSRR^[1], za co w 1942 został odznaczony złotym Krzyżem Niemieckim. W okresie luty 1942 – sierpień 1942 oddelegowany do nauczania taktyki wojsk pancernych. W sierpniu 1942 objął stanowisko szefa sztabu LVII Korpusu Pancernego. Za zasługi w czasie walk nad Donem, został odznaczony Krzyżem Rycerskim oraz Krzyżem Komandorskim Orderu Gwiazdy Rumunii za „Męstwo Wojskowe” z mieczami^[2]. Od marca 1943 szef sztabu 1 Armii Pancernej, a od marca 1944 szef sztabu Grupy Armii Południowa Ukraina^[1]. Po zamachu na Hitlera 20 lipca 1944 został szefem wydziału operacyjnego OKH.

13 lutego 1945 na zdecydowane żądanie Guderiana, wbrew woli Hitlera, został wyznaczony na dowódcę przeprowadzenia operacji Sonnenwende pod Stargardem. 17 lutego wracając z Berlina na stanowisko dowodzenia operacją, po przejęciu kierownicy od zmęczonego kierowcy, zasnął i pod miejscowością Altlandsberg uległ poważnemu wypadkowi samochodowemu.

6 kwietnia został dowódcą 12 Armii, tzw. „Armii Wencka” (według Hitlera miała być ostatnią nadzieją Rzeszy w bitwie o Berlin)^[1]. Szczupłe siły nowej armii, składającej się głównie z oddziałów od nowa sformowanych z rozbitków innych formacji oraz różnych oddziałów zapasowych i tyłowych, wykluczały możliwość wykonania postawionego zadania. W ostatnich dniach kwietnia i na początku maja, Wenck organizował działania mające na celu umożliwienie wydostania się jak największej liczby żołnierzy i cywili na zachodni brzeg Łaby, po prowizorycznej drewnianej kładce zbudowanej na resztkach mostu koło Tangermünde, do amerykańskiej strefy wpływów^[3]. 7 maja w ratuszu w Stendal poddał się Amerykanom^[2].

W 1947 zwolniony z amerykańskiego obozu jenieckiego, pracował w sektorze prywatnym. Zginął w wypadku samochodowym w Austrii. Pochowany w miejscu zamieszkania w Bad Rothenfelde.

• podchorąży – 27 sierpnia 1919
• podporucznik – 1 lutego 1923
• porucznik – 1 lutego 1928
• kapitan – 1 maja 1934
• major – 1 marca 1939
• podpułkownik – 1 grudnia 1940
• pułkownik – 1 czerwca 1942^[1]
• generał – 1 marca 1943 (starszeństwo od 1 sierpnia 1943)^[1]
• generał porucznik – 1 kwietnia 1944^[1]
• generał wojsk pancernych – 6 kwietnia 1945 (starszeństwo od 1 listopada 1944)

• Antony Beevor: Berlin 1945 – Das Ende. Goldmann, ISBN 3-442-15313-1.
• Dermot Bradley: Walther Wenck – General der Panzertruppe. Biblio, Osnabrück 1982, ISBN 3-7648-1283-4.
• Günter G. Führling: Endkampf an der Oderfront – Erinnerung an Halbe. Langen/Müller, ISBN 3-7844-2566-6.
• Günther W. Gellermann: Die Armee Wenck. Hitlers letzte Hoffnung. Aufstellung, Einsatz und Ende der 12. deutschen Armee im Frühjahr 1945. Bernard U. Graefe Verlag, ISBN 3-7637-5870-4.
• Richard Lakowski, Karl Stich: Der Kessel von Halbe – Das letzte Drama. Brandenburgisches Verlagshaus/Siegler, ISBN 3-87748-633-9.
• Stanisław Żerko: Biograficzny leksykon II wojny światowej. Poznań: 2014. ISBN 978-83-63795-77-1.^[1]