Wanda Ładniewska-Blankenheimowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wanda Ładniewska-Blankenheimowa (ur. 1905 we Lwowie, zm. 22 lipca 1995 w Paryżu)^[1][2][3] – polska rzeźbiarka żydowskiego pochodzenia.

Urodziła się w przedwojennym Lwowie, w rodzinie zasymilowanych polskich Żydów. Odebrała staranne przedwojenne wykształcenie ogólne, studiowała też rysunek, rzeźbę i historię sztuki we Lwowie lub w Paryżu^[1]. Łączyła ją dobra znajomość z Tadeuszem Boyem-Żeleńskim^[1][4]. Podczas II wojny światowej była więźniarką niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau^[1][2][3] o numerze 38091^[3].

Od 1946 mieszkała we Francji^[1][2][3], gdzie była aktywna twórczo i dobrze odnajdywała się w środowisku polskich i francuskich intelektualistów^[1]. Jej symboliczny nagrobek znajduje się na nowym cmentarzu żydowskim przy ulicy Miodowej w Krakowie, zaś jej prochy – zgodnie z życzeniem artystki – zostały rozrzucone na paryskim cmentarzu Père-Lachaise^[1][2].

Jej prace były wystawiane w całej Europie, m.in. w Strasburgu, Frankfurcie, Londynie i Rawennie. W latach 1948–1989 wielokrotnie zapraszano ją do udziału w paryskich Salonach sztuki. Od 1963 do 1984 paryska Galeria Lambert prowadzona przez Zofię i Kazimierza Romanowiczów, regularnie eksponowała jej prace w ramach wystaw indywidualnych i zbiorowych. W 1978 brała udział Pierwszym Europejskim Triennale Rzeźby w Paryżu^[1].

Poza rzeźbą, wykonywała różnego rodzaju medale i medaliony, także dla Mennicy Francuskiej i Liceum Polskiego w Paryżu^[1].

• Wanda Ładniewska-Blankenheimowa, Z dwu ostatnich lat Boya (Lwów 1939-1941) – wspomnienia zamieszczone w antologii tekstów o pobycie Tadeusza Żeleńskiego (Boya) we Lwowie, w opracowaniu Barbary Winklowej^[4]

• Rzeźba Isolation Wandy Ładniewskiej-Blankenheimowej, na stonach Invaluable