Wiczo Dikow – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wiczo Dikow

Вичо Диков

Wiczo Dikow (1908)
generał porucznik
Data i miejsce urodzenia	2 listopada 1861 Beidaud
Data i miejsce śmierci	5 maja 1928 Sofia
Przebieg służby
Lata służby	1879–1913
Siły zbrojne	Armia Carstwa Bułgarii Armia Imperium Rosyjskiego
Jednostki	7 pułk piechoty 6 dywizja piechoty 4 armia
Stanowiska	szef sztabu armii bułgarskiej
Główne wojny i bitwy	Wojna rosyjsko-turecka (1877–1878) Wojna serbsko-bułgarska II wojna bałkańska
Odznaczenia

Wiczo Dionisiew Dikow (bułg. Вичо Дионисиев Диков, ur. 2 listopada 1861 w Beidaudzie, zm. 5 maja 1928 w Sofii^[1]) – bułgarski i rosyjski wojskowy, generał piechoty, szef sztabu armii bułgarskiej (1907).

Był synem księdza prawosławnego Dionisie Dikowa^[1]. Ukończył szkołę w Tulczy, a w wieku 16 lat jako ochotnik wziął udział w wojnie z Turcją (1877-1878) walcząc w korpusie gen. Apollona Zimmermana^[2]. W 1879 ukończył szkołę wojskową w Sofii i otrzymał przydział do jednostki w Silistrze. W 1883 został skierowany do Rosji, gdzie odbywał służbę w 54 mińskim pułku piechoty^[1]. Po ukończeniu rosyjskiej szkoły dla oficerów powrócił do Bułgarii i objął dowództwo kompanii w 7 presławskim pułku piechoty. W 1885 objął dowództwo pułku, w stopniu kapitana^[1].

Dowodzony przez Dikowa 7 pułk piechoty wziął udział w bitwie pod Sliwnicą (5-7 listopada 1885), w której bronił wzgórza Vishava przed atakami serbskiej dywizji szumadijskiej^[1]. Dikow walczył także w bitwie pod Pirotem, a podległe mu oddziały operowały w rejonie rzeki Graesznicy^[2]. Za udział w wojnie Dikow otrzymał Order Waleczności 3 klasy^[1].

W sierpniu 1886 poparł zamach stanu rusofilów przeciwko ks. Aleksandrowi Battenbergowi, ale po konflikcie z oficerami pułku, którzy go nie poparli podał się do dymisji i wyjechał z kraju^[1]. W 1887 zamieszkał w Rosji i podjął służbę w armii rosyjskiej. W 1890 ukończył studia w Mikołajewskiej Akademii Sztabu Generalnego. Służył w 21 dywizji piechoty w Tyflisie, był także wykładowcą szkoły piechoty w Tyflisie^[1].

W okresie normalizacji stosunków rosyjsko-bułgarskich w 18989 Dikow powrócił do Bułgarii, już w randze podpułkownika^[2]. Służył w sztabie 3 bałkańskiej dywizji piechoty w Sliwenie, a następnie w sztabie generalnym^[1]. W maju 1905 uzyskał pierwszy awans na stopień generalski i dowództwo nad 6 wraczańską dywizją piechoty. W marcu 1907 objął stanowisko szefa sztabu armii, które pełnił do listopada, kiedy został mianowanym komendantem szkoły wojskowej w Sofii. W 1909 objął stanowisko szefa intendentury armii bułgarskiej^[1].

W czasie I wojny bałkańskiej gen. Dikow zajmował się organizacją zaplecza armii. W czerwcu 1913 objął dowództwo 4 Armii. Zwyciężył wojska serbskie w bitwie pod Kalimanci, a następnie dowodził prawą flanką armii bułgarskiej w bitwie z Grekami w wąwozie Kresna^[1]. 2 września 1913 przeszedł do rezerwy.

Zmarł 5 maja 1928 w Sofii.

• podporucznik (Подпоручик) (1879)
• porucznik (Поручик) (1882)
• kapitan (Kапитан) (1885)
• major (Майор) (1885)
• podpułkownik (Подполковник) (1893)
• pułkownik (Полковник) (1900)
• generał major (Генерал-майор) (1905)
• generał porucznik (Генерал-лейтенант) (1913)

• Order Waleczności 2. i 3. st. II klasy
• Order Świętego Aleksandra II stopnia z mieczami i III stopnia
• Order Zasługi Wojskowej II stopnia

• Румен Руменин: Офицерският корпус в България 1878 – 1944 г. Т. 1. Sofia: Издателство „Св. Георги Победоносец“, 1996, s. 245.