William Stern – Wikipedia, wolna encyklopedia

William Stern (1871–1938) – niemiecki psycholog i filozof. Jeden z twórców personalizmu psychologicznego, psychologii różnic indywidualnych i psychologii rozwojowej^[1]. Pionier psychologii osobowości i badań nad inteligencją. Wprowadził pojęcie ilorazu inteligencji. Profesor Uniwersytetu Wrocławskiego i Uniwersytetu w Hamburgu.

Jego żoną była psycholog Clara Stern (nazwisko panieńskie Joseephy), która była również współautorką kilku jego książek^[2]. Podobnie jak William, Clara miała pochodzenie żydowskie. Ich małżeństwo było prawdopodobnie postrzegane przez otoczenie jako mezalians, gdyż mąż miał niższy od żony status społeczny^[2]. Małżeństwo miało trójkę dzieci: dwie córki i syna. Przez 18 lat małżeństwo Sternów prowadziło szczegółowe zapiski dotyczące rozwoju trójki ich dzieci. Zgromadzone w ten sposób dane (zawierające łącznie 4834 stron) stały się podstawą rozwoju wielu opracowanych przez nich koncepcji psychologicznych^[2]. Ich synem był filozof Günther Anders^[2].

Działalność naukowa Williama Sterna związana była z dwoma ośrodkami akademickimi. Pierwszym z nich był Breslau (dzisiejszy Wrocław), gdzie przebywał w latach 1897–1916, drugim zaś Hamburg. W tym ostatnim objął funkcję dyrektora katedry filozofii i psychologii w Kolonialinstitut für Verlesungswesen^[1]. Po dojściu nazistów do władzy Stern – ze względu na swoje żydowskie pochodzenie – doznał różnego rodzaju szykan. Został zwolniony z pracy, otrzymał zakaz przebywania na terenie uniwersytetu, a w ostateczności został zmuszony do opuszczenia kraju^[1].

• Allgemeine Psychologie auf personalistischer Grundlage (1935)
• Grundgedanken der personalistischen Philosophie (1918)
• Die Psychologie und der Personalismus (1917)
• Psychology of Early Childhood up to the Sixth Year (1914)(współautorka: Clara Stern)
• Memory, Statement and Lies in the First Childhood (1908)(współautorka: Clara Stern)
• The Children’s Language (1907)(współautorka: Clara Stern)

• Encyklopedia PWN, Tom 3, Warszawa 1991.