Witold Wedecki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Witold Wedecki (ur. 30 listopada 1944 w Wilnie)^[1] – polski pisarz, architekt, zajmuje się również grafiką i malarstwem. Mieszka w Gliwicach. Syn wileńskiego prawnika Leona Wedeckiego h. Leliwa i Kazimiery z Wojszwiłłów^[2]. W dzieciństwie głęboko doświadczony - najpierw zsyłką na Syberię, w rejon Ulski (w obwodzie irkuckim) a następnie przymusową ekspatriacją z Wileńszczyzny. Ukończył elitarną szkołę kadecką w Baku. Do Gliwic przyjechał pod koniec lat pięćdziesiątych XX w., gdzie też ukończył architekturę na Politechnice Śląskiej. Swoje doświadczenia zawarł w powieściach o tematyce kresowej. Jest także cenionym plakacistą i grafikiem, ilustrował m.in. książki Macieja Dęboróg-Bylczyńskiego (Pamięć, nostalgia, tożsamość. kulturowe aspekty estetyki pogranicza w twórczości Zbigniewa Żakiewicza, Bydgoszcz, 2011 i tom poezji Wiersze z głów, Gdańsk, 2012).

Debiutował w latach siedemdziesiątych. Opublikował m.in.:

• zbiór wierszy Uczty (1971)
• Pani Kazimiera (Wydawnictwo Śląsk, 2012)

powieści nurtu literatury kresowej:

• Bielsze od czerni (1996)
• Wejście i wyjście (2000)
• Klęski i nadzieje (2001)
• Wolni (2003)
• Czarne rondo (W.A.B., 2006) - nominowana do Nagrody Literackiej Gdynia w roku 2007^[3]
• Dom pod czerwoną blachą (Wydawnictwo Bellona, 2012)
• Mrok. Opowieść o Kresach, których już nie ma (Wydawnictwo Bellona, 2015)

pozostałe powieści:

• Romanse (2007)
• Drewniane kule (Wydawnictwo Naukowe Śląsk, 2010
• Gryps prywatnego koloru (Wydawnictwo Naukowe Śląsk, 2011)
• Barbarzyńcy (2012)
• Oprychy (2014)
• Wyspa - miejsca specjalne. Studenterskie balangi (2015)

• Książki Wedeckiego w bazie NUKat