Wojciech Grzymała – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wojciech Grzymała
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

23 kwietnia 1793
Dunajowce

Data i miejsce śmierci

16 grudnia 1871
Nyon

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Order Świętego Stanisława (Królestwo Kongresowe) Order Świętego Stanisława (Królestwo Kongresowe)
Obraz Teofila Kwiatkowskiego Ostatnie chwile Fryderyka Chopina. Wojciech Grzymała siedzi na krześle

Wojciech Grzymała (ur. 23 kwietnia 1793[1] w Dunajowcach, zm. 16 grudnia 1871 w Nyon) – referendarz rady stanu, działacz emigracyjny, przyjaciel Fryderyka Chopina.

Biogram

[edytuj | edytuj kod]

Syn Wincentego Przecława z Zalesia-Grzymały herbu własnego, cześnika bracławskiego i Marianny z Wydżgów h. Jastrzębiec. Uczył się we Lwowie, a od 1807 r. uczęszczał do szkoły wojskowej gen. Stanisława Fiszera. Uczestnik walk 1809 i 1812 w szeregach Armii Księstwa Warszawskiego, za męstwo w bitwie pod Borodino otrzymał Krzyż Wojskowy Virtuti Militari. W Królestwie Kongresowym referendarz stanu w Komisji Rządowej Skarbu (1818), członek Rady Stanu, członek Towarzystwa Patriotycznego Łukasińskiego (od 1821). Jako członek Towarzystwa Patriotycznego został uwięziony w 1826 r.

Odznaczony Orderem Świętego Stanisława II klasy w 1825 roku i IV klasy w 1817 roku[2].

W trakcie powstania listopadowego został mianowany zastępcą dyrektora Banku Polskiego[3]. Jako członek Towarzystwa Patriotycznego prezentował konserwatywne poglądy stając w obronie dyktatora Józefa Chłopickiego oraz księcia Adama Czartoryskiego. Z ramienia Rządu Narodowego został wysłany (wraz z Tadeuszem Mostowskim) najpierw do Berlina i Wrocławia, a następnie do Paryża i Londynu (gdzie negocjował warunki brytyjskiej pożyczki dla walczącej Polski). Po upadku powstania został na emigracji, działał w obozie Czartoryskich. Był współzałożycielem Towarzystwa Historyczno-Literackiego w Paryżu.

Postać Wojciecha Grzymały występuje w filmie Błękitna nuta z 1991 r. w reżyserii Andrzeja Żuławskiego. Rolę tę grał Roman Wilhelmi.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Łoza podaje datę 22 kwietnia 1792 roku
  2. Stanisław Łoza, Kawalerowie orderu Św. Stanisława, w: Miesięcznik Heraldyczny, r. X, nr 10, Warszawa 1931, s. 232.
  3. Henryk Radziszewski: Bank Polski. Poznań: "Ostoja" Spółka Wydawnicza, 1919.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]