French
DeutschWojna francusko-austriacka – Wikipedia, wolna encyklopedia
 Napoleon III w czasie bitwy pod Solferino | |||
| Czas | 29 kwietnia 1859 – 11 lipca 1859 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Przyczyna | dążenie do wyparcia Austriaków z Włoch | ||
| Wynik | zwycięstwo połączonych sił francusko-piemonckich, utrata Lombardii przez Austrię na rzecz Sardynii (traktat w Zurychu) | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
Wojna francusko-austriacka – konflikt zbrojny toczący się w 1859 pomiędzy II Cesarstwem Francuskim i Królestwem Piemontu i Sardynii a Cesarstwem Austrii.
Historia
[edytuj | edytuj kod]W roku 1859 stojący na czele rządu piemonckiego Camillo Cavour zamierzał wypowiedzieć wojnę Austrii, co miało na celu wyparcie jej wpływów z Włoch i doprowadzenie do zjednoczenia pod rządami dynastii sabaudzkiej.
Jako sprzymierzeńca w tym przedsięwzięciu pozyskał on Napoleona III, zawierając z nim w czerwcu 1858 układ z Plombières, w którym uzgodniono wspólne działania przeciwko Austrii. Celem obu stron było wyparcie Austriaków z Włoch, założenie trzech państw na ziemiach Italii: Górnej Italii pod przewodnictwem sardyńsko-piemonckim, królestwa środkowych Włoch i Mediolanu oraz Sycylii. Pieczę nad całym państwem miał sprawować papież. Za pomoc w wojnie Francja otrzymała od Królestwa Piemontu Lombardię, Sardynię, Niceę i Sabaudię.
W odpowiedzi na ogłoszoną przez Piemont mobilizację Austriacy wystosowali 23 kwietnia 1859 ultimatum, żądające rozbrojenia armii piemonckiej. Żądania austriackie zostały przez Cavoura odrzucone, w związku z czym Franciszek Józef I wypowiedział Piemontowi wojnę. 29 kwietnia 1859 wojska austriackie przekroczyły granicę z Piemontem. W dwóch wielkich bitwach pod Magentą 4 czerwca 1859 oraz Solferino 24 czerwca 1859 Austriacy ponieśli klęski, co zmusiło ich do zawarcia zawieszenia broni w Villafranca 11 lipca 1859.
W wyniku zawartego porozumienia Austria zrzekła się na rzecz Napoleona III Lombardii, zatrzymując jednak Wenecję. Austria odmówiła bowiem cesji swojego terytorium na rzecz Wiktora Emanuela II, którego Franciszek Józef nazwał kieszonkowcem i złodziejem (Taschen- und Landräuber). Zawarty 10 listopada układ pokojowy w Zurychu potwierdził ustalenia zawarte w rozejmie z Villafranca.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Stanisław Grodziski, Franciszek Józef I, Wrocław: Wyd. Ossolineum, 2006, ISBN 83-04-04777-2.