Woluta – Wikipedia, wolna encyklopedia

Woluta, ślimacznica – element architektoniczny i motyw ornamentacyjny w formie spirali lub zwoju.

Występuje w głowicach kolumn w architekturze greckiej i rzymskiej (w porządku jońskim, korynckim i kompozytowym). Jako ozdoba występował w sztuce asyryjskiej, perskiej oraz w okresie renesansu i baroku, w budowlach wzorowanych na stylu antycznym. Woluta stanowi najważniejszy element esownicy.

Szczególnym przypadkiem ślimacznicy są spływy wolutowe^[2]^[3]. Spływ to boczna, dekoracyjnie poprowadzona, część szczytów budowli sakralnych – kościołów czy kaplic. Wprowadzenie spływów pozwalało na harmonijne połączenie węższej części górnej kondygnacji z szerszą kondygnacją przyziemia. Stosowane w późnym renesansie, szczególnie popularne w baroku^[4].

Przypisy

↑ Według Julien David LeRoy, Les ruines des plus beaux monuments de la Grèce, Paris, 1758 (Plate XX)
↑ Sztuka świata. Słownik terminów L-Ż. tom 18. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 2013, s. 339. ISBN 978-83-213-4727-1.
↑ Słownik terminologiczny sztuk pięknych. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1996, s. 442. ISBN 83-01-12365-6.
↑ Mini przewodnik po stylach architektonicznych. Słownik pojęć i zarys historii architektury. sp1wadowice.iap.pl. [dostęp 2015-01-28]. (pol.).

Bibliografia

Witold Szolginia: Architektura. Warszawa: Sigma NOT, 1992, s. 176. ISBN 83-85001-89-1.

[1] Według Julien David LeRoy, Les ruines des plus beaux monuments de la Grèce, Paris, 1758 (Plate XX)

[2] Sztuka świata. Słownik terminów L-Ż. tom 18. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 2013, s. 339. ISBN 978-83-213-4727-1.

[3] Słownik terminologiczny sztuk pięknych. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1996, s. 442. ISBN 83-01-12365-6.

[4] Mini przewodnik po stylach architektonicznych. Słownik pojęć i zarys historii architektury. sp1wadowice.iap.pl. [dostęp 2015-01-28]. (pol.).

[1]

[2]

[3]

[4]