Wybory parlamentarne we Francji w 1945 roku – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wybory parlamentarne we Francji w 1945 roku
Państwo	Francja
Rodzaj	wybory parlamentarne
Data przeprowadzenia	21 października 1945
	Głosowanie
Wyniki wyborów do Zgromadzenia Narodowego:
	PCF 26,23% MRP 23,91% SFIO 23,45% M 15,67% PM/UDSR 10,54% Inne 0,2%
Frekwencja:
	79,8%

Podział miejsc w Zgromadzeniu Narodowym.

Spot wyemitowany we francuskiej telewizji dotyczący wyborów 21 października 1945 r.

Wybory parlamentarne we Francji w 1945 roku były pierwszymi po II wojnie światowej wyborami parlamentarnymi we Francji, które odbyły się 21 października wraz z referendum konstytucyjnym^[1]. Trzy pierwsze partie (PCF, SFIO, MRP) utworzyły tzw. „Sojusz Trzech Partii”. Te trzy zwycięskie ugrupowania rozpoczęły prace nad opracowaniem nowej konstytucji w ramach debaty trójstronnej^[2]. Wybory odbyły się w systemie proporcjonalnym. Po raz pierwszy udział w nich wzięły kobiety^[3].

W wyborach zwyciężyła Francuska Partia Komunistyczna (PCF), która już w wyborach w 1936 r. dokonała wyborczego przełomu w historii francuskiego parlamentaryzmu. Na drugiej pozycji pod względem poparcia znalazł się centroprawicowy Ruch Republikańsko-Ludowy sprzyjający ideom Charles’a de Gaulle’a z 23,91% poparcia^[4]. Trzecie ugrupowanie stanowił socjalistyczny Oddział Francuski Międzynarodówki Robotniczej. Trzecie ugrupowanie stanowił Partia Radykalna, która w okresie Trzeciej Republiki Francuskiej stanowiła pierwszą siłę polityczną, w pierwszych wyborach po II wojnie światowej zdobyła zaledwie 10,5% poparcia i 71 miejsc w Zgromadzeniu Narodowym.

Wyniki wyborów^[5]

	Skrót	Liczba głosów	% głosów	Miejsca
Francuska Partia Komunistyczna (Parti communiste français)	PCF	5 024 174	26.23	159
Ruch Republikańsko-Ludowy (Mouvement républicain populaire)	MRP	4 580 222	23.91	150
Oddział Francuski Międzynarodówki Robotniczej (Section française de l'Internationale ouvrière)	SFIO	4 491 152	23.45	146
„Sojusz Trzech Partii”	–	14 095 548	73.59	455
Partia Radykalna (Parti radical) i Demokratyczna i Socjalistyczna Unia Ruchu Oporu (Union démocratique et socialiste de la Résistance)	PR/UDSR	2 018 665	10.54	71
Umiarkowani Konserwatyści (Modérés)	M	3 001 063	15.67	53
Pozostali	P	37 440	0.20	7
Łącznie		19 657 603	100	586
Głosy wstrzymujące: 20.17%

Wybory parlamentarne we Francji w 1945 roku
		% głosów
PCF		26,23
SFIO		23,45
MRP		23,91
PR/UDSR		10,54
M		15,67
P		0,20

Liderzy ważniejszych ugrupowań

Maurice Thorez – lider Francuskiej Partii Komunistycznej.
Maurice Schumann – lider Ruchu Republikańsko-Ludowego.
Guy Mollet – lider Oddziału Francuskiego Międzynarodówki Robotniczej.

Grupy polityczne w Zgromadzeniu Narodowym^[6]

Partia polityczna		Miejsca
	Francuska Partia Komunistyczna	159
	Ruch Republikańsko-Ludowy	150
	Oddział Francuski Międzynarodówki Robotniczej	146
	Demokratyczna i Socjalistyczna Unia Ruchu Oporu	42
	Republikańska Partia Wolności	39
	Partia Republikańska, Radykalna i Radykalno-Socjalistyczna	29
	Niezależni Republikanie	14
	Pozostali	7
Łącznie		586

Przypisy

↑ histmag.org, Powstanie i zasady funkcjonowania IV Republiki Francuskiej [dostęp: 2016-11-16].
↑ Politycy PCF i SFIO optowali za parlamentem unikameralnym - jednoizbowym; natomiast funkcje prezydenta miały zostać ograniczone zaledwie do reprezentacji państwa na arenie międzynarodowej. Z kolei „gaulliści” skupieni w Ruchu Republikańsko-Ludowym proponowali parlament bikameralny (dwuizbowy) oraz wzmocnienie władzy wykonawczej (uprawnień prezydenta) – dlatego koncepcje skrajnie lewicowej PCF i centroprawicowej MRP wzajemnie się wykluczały. Również socjalistyczny SFIO nie znalazł wspólnego języka z nieco bliższą mu PCF. Ostatecznie w kwietniu 1946 r. Konstytuanta uchwaliła projekt nowej konstytucji. 5 maja 1946 r. nowa konstytucja została poddana pod głosowanie w referendum. Źródło.
↑ M. Sczaniecki, Powszechna Historia Państwa i Prawa, Warszawa 2001, s. 399.
↑ E. Lamberts, Christian Democracy in the European Union 1945/1995, odczyt z Google Books, s. 174–175.
↑ parties-and-elections.de, Wybory parlamentarne we Francji w latach 1945-2007 (odczyt z witryny Wayback Machine) [dostęp: 2016-11-16].
↑ france-politique.fr, Élections législatives 1945 [dostęp: 2016-11-16].

[1] stmag.org, Powstanie i zasady funkcjonowania IV Republiki Francuskiej [dostęp: 2016-11-16].

[2] Politycy PCF i SFIO optowali za parlamentem unikameralnym - jednoizbowym; natomiast funkcje prezydenta miały zostać ograniczone zaledwie do reprezentacji państwa na arenie międzynarodowej. Z kolei „gaulliści” skupieni w Ruchu Republikańsko-Ludowym proponowali parlament bikameralny (dwuizbowy) oraz wzmocnienie władzy wykonawczej (uprawnień prezydenta) – dlatego koncepcje skrajnie lewicowej PCF i centroprawicowej MRP wzajemnie się wykluczały. Również socjalistyczny SFIO nie znalazł wspólnego języka z nieco bliższą mu PCF. Ostatecznie w kwietniu 1946 r. Konstytuanta uchwaliła projekt nowej konstytucji. 5 maja 1946 r. nowa konstytucja została poddana pod głosowanie w referendum. Źródło.

[3] M. Sczaniecki, Powszechna Historia Państwa i Prawa, Warszawa 2001, s. 399.

[4] E. Lamberts, Christian Democracy in the European Union 1945/1995, odczyt z Google Books, s. 174–175.

[5] rties-and-elections.de, Wybory parlamentarne we Francji w latach 1945-2007 (odczyt z witryny Wayback Machine) [dostęp: 2016-11-16].

[6] rance-politique.fr, Élections législatives 1945 [dostęp: 2016-11-16].

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

Wybory parlamentarne we Francji w 1945 roku – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wyniki wyborów[5]

Liderzy ważniejszych ugrupowań

Grupy polityczne w Zgromadzeniu Narodowym[6]

Przypisy

Wyniki wyborów^[5]

Grupy polityczne w Zgromadzeniu Narodowym^[6]