Pomimo braku popularności w społeczeństwie, urzędujący prezydent Truman, postanowił ubiegać się o prezydenturę (najwyższy urząd w państwie zdobył w wyniku sukcesji) po zmarłym Roosevelcie[1]. Partia Demokratyczna była wówczas bardzo podzielona – lewe skrzydło krytykowało łagodną politykę zagraniczną, a prawe – program poszerzania swobód obywatelskich[2]. Mimo podziałów, delegaci zebrani na konwencji, odbywającej się w dniach 12-14 czerwca 1948 w Filadelfii udzielili Trumanowi poparcia w pierwszym głosowaniu[1]. Kandydatem na wiceprezydenta został Alben Barkley[1]. Jednak część delegatów, nie zgadzając się z takim wyborem postanowiła odłączyć się od partii i wystawić własnych kandydatów w wyborach[2]. Lider skrzydła liberalnego, Henry Wallace założył Partię Postępową i wystartował w wyborach jako jej kandydat[3]. Poparli go także idealiści, socjaliści i komuniści[3]. Ich program opierał się na zmianie polityki zagranicznej i współpracy z ZSRR[3]. Z kolei konserwatywne skrzydło demokratów, założyło Demokratyczną Partię Zwolenników Praw Stanowych, zwaną Dixiecrat i na konwencji w Birmingham nominowali Stroma Thurmonda[3]. Postulował on zahamowanie rozszerzania praw obywatelskich, zwłaszcza w kontekście Afroamerykanów[3]. Widząc rozłam w szeregach demokratów, Partia Republikańska była pewna zwycięstwa w wyborach i ponownie wysunęła kandydaturę Thomasa Deweya[3]. Kandydatem na wiceprezydenta został Earl Warren[3]. Republikanie w swoim programie chcieli zwiększenia wydajności rządu i uczciwości w administracji publicznej, w rzeczywistości po cichu popierając kontynuację Nowego Ładu[3]. Truman, widząc popularność Deweya, prowadził intensywną kampanię wyborczą, oskarżał republikanów o brak zainteresowania sytuacją społeczną kraju i jeździł spotykając się z wyborcami[4]. Dzięki temu pozyskał wiele głosów robotników i farmerów, co w połączeniu z bezbarwną kampanią Deweya, zapewniło mu zwycięstwo[4]. Ponadto, segregacjonistyczne hasła Dixiecrat sprawiły, że poparcie ludności czarnoskórej przesunęło się na rzecz demokratów[5].
Głosowanie powszechne odbyło się 2 listopada 1948[6]. Truman uzyskał 49,6% poparcia, wobec 45,1% dla Deweya, 2,4% dla Thurmonda i 2,4 dla Wallace’a[6]. Ponadto, niecałe 290 000 głosów oddano na niezależnych elektorów, głosujących na innych kandydatów[6]. Frekwencja wyniosła 51,1%[7]. W głosowaniu Kolegium Elektorów Truman uzyskał 303 głosy, przy wymaganej większości 266 głosów[8]. Na Deweya zagłosowało 189 elektorów, a na Thurmonda – 39[8]. W głosowaniu wiceprezydenckim zwyciężył Barkley, uzyskując 303 głosy, wobec 189 dla Warrena i 39 dla Fieldinga Wrighta[8].
French
Deutsch
Strom Thurmond
Fielding Wright
Harry Truman
Alben Barkley
Henry Wallace
Thomas Dewey
Earl Warren
