Yves Klein – Wikipedia, wolna encyklopedia

Yves Klein
Data i miejsce urodzenia

28 kwietnia 1928
Nicea

Data i miejsce śmierci

6 czerwca 1962
Paryż

Narodowość

francuska

Dziedzina sztuki

malarstwo

Strona internetowa

Yves Klein (ur. 28 kwietnia 1928 w Nicei, zm. 6 czerwca 1962 w Paryżu) – francuski artysta intermedialny, malarz i rzeźbiarz.

Życie

[edytuj | edytuj kod]
Yves Klein, IKB 191, 1962

Oboje rodzice byli malarzami. Uczęszczał do Szkoły Marynarki Handlowej w Nicei (1942–1946), nie uzyskując żadnego wykształcenia o charakterze artystycznym. Na początku lat 50. mieszkał w Japonii[1]. Pomimo krótkiej – trwającej zaledwie osiem lat (1954 do 1962) – kariery artystycznej, należy dziś do najważniejszych protagonistów powojennej awangardy. Tworzył obrazy, rzeźby, instalacje, fotografie, scenografie teatralne i filmowe, napisał kilka ważnych tekstów, w których zakwestionował tradycyjną koncepcję sztuki, jej tworzenia i prezentacji. Międzynarodowe uznanie zdobył jako pierwszy twórca monochromów (kompozycje tego rodzaju tworzył już od 1946)[1][2][3]. Klein swój ulubiony malarski kolor – ultramarynę zarejestrował pod nazwą International Klein Blue[4]. IKB to niezwykle intensywny, jaśniejący błękit, uzyskany według receptury, którą Klein opracował samodzielnie.

Zmarł w wyniku zawału serca w wieku 34 lat[5].

Technika

[edytuj | edytuj kod]

Artysta używał różnych barw, ale od końca lat 50. stosował już praktycznie tylko wynaleziony przez siebie błękit. Zasłynął jako autor obrazów malowanych bez użycia pędzla. Za „narzędzie” służyły mu niekiedy ciała nagich modelek, które po pomalowaniu farbą pozostawiały odciski na papierze albo płótnie[6]. Prace powstałe w ten sposób, nazwane Antropometriami, rejestrowały odciski gestów i fizyczną energię ciał[7]. Inne dzieła Klein tworzył przy użyciu ognia – wzory powstawały z osiadającej na płótnach sadzy[8][9].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Klein Yves, [w:] Epoki literackie, t. 10: Współczesność, red. S. Żurawski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2009, s. 124.
  2. ↑ Poezja w epoce cyfrowej, wywiad z Jacques`em Dongy, rozm. Franck Jedrzejewski, „Postscriptum Polonistyczne”, 2014, 2 (14), s. 297.
  3. ↑ A. Kostołowski, Humor i sztuka. Uwagi typ(k)ologiczne, „Dyskurs. Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu”, 19, 2015, s. 17.
  4. ↑ Janusz Noniewicz, Historia mody w obrazach: Yves Klein [online], Vogue Polska, 27 lutego 2018 [dostęp 2024-02-06] (pol.).
  5. ↑ Bio - Yves Klein [online], www.yvesklein.com [dostęp 2023-11-22].
  6. ↑ A. Bandura, Dlaczego pędzel nie jest inteligentniejszy od malarza?, „Przegląd filozoficzny – nowa seria”, 23, 2014, nr 4 (92), s. 345.
  7. ↑ Yves Klein [online], The Guggenheim Museums and Foundation [dostęp 2024-02-06] (ang.).
  8. ↑ 1001 obrazów które warto w życiu zobaczyć, Warszawa 2007, 2008, ISBN 978-83-7495-441-9.
  9. ↑ Klein Yves, [w:] Epoki literackie, t. 10: Współczesność, red. S. Żurawski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2009, s. 124–125.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Klein Yves, [w:] Epoki literackie, t. 10: Współczesność, red. S. Żurawski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2009, s. 124–125.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Yves_Klein&oldid=72787494”