Zachodni Szczyt Wideł – Wikipedia, wolna encyklopedia
Zachodni Szczyt Wideł wśród podpisanych obiektów | |
Państwo | |
---|---|
Pasmo | |
Pierwsze wejście | 17 sierpnia 1903 |
Położenie na mapie Tatr | |
Położenie na mapie Karpat | |
49°11′42″N 20°12′48″E/49,195000 20,213333 |
Zachodni Szczyt Wideł (słow. Západná Vidlová veža, niem. Westliche Gabelspitze, węg. Nyugati Villa-csúcs[1]) – wybitny szczyt w Grani Wideł w słowackich Tatrach Wysokich. Znajduje się pomiędzy Łomnicą, oddzielony Niżnią Miedzianą Przełączką, Miedzianym Murem i Wyżnią Miedzianą Przełączką, a Wielkim Szczytem Wideł oddzielonym Przełęczą w Widłach[2].
Wierzchołek Zachodniego Szczytu Wideł wyrasta z północno-wschodniej ściany Łomnicy. Góruje on nad Cmentarzyskiem i jest doskonale widoczny znad Łomnickiego Stawu. Zdecydowanie wyróżnia się w krajobrazie Grani Wideł. Jego ściany rozpoczynają się w górnych partiach sąsiednich dolin. Od południowego wschodu jest to Łomnickie Koryto opadające do Cmentarzyska, od północnego wschodu natomiast szczyt wznosi się ponad Miedzianą Kotliną, a dokładnie Wyżnią Miedzianą Ławką, w kierunku której opadają dwa filary. Lewym (od dołu) ograniczeniem północno-wschodniej ściany jest żleb opadający z Przełęczy w Widłach w kierunku Miedzianego Potoczka[2].
Na Zachodni Szczyt Wideł, podobnie jak na inne obiekty w grani, nie prowadzą żadne znakowane szlaki turystyczne. Wierzchołek szczytu jest najczęściej odwiedzany przez taterników przy okazji przejścia całej grani. Najdogodniejsza droga prowadzi na szczyt granią z Niżniej Miedzianej Przełączki[2].
Dawniej jako część masywu Zachodniego Szczytu Wideł traktowano Miedziany Mur. W nowszej literaturze przydzielono mu odrębną nazwę i stał się niezależnym obiektem[2].
Historia
[edytuj | edytuj kod]Pierwsze wejścia:
- Karol Englisch, 17 sierpnia 1903 r. – letnie (wejście dawniej niesłusznie kwestionowane),
- Miklós Szontagh (junior) i przewodnik Johann Hunsdorfer (senior), koniec sierpnia 1903 r. – letnie,
- Gerhard Haffner, Alfred Schmidt i przewodnik Matthias Nitsch, 20 kwietnia 1935 r. – zimowe[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ a b c d e Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXII. Wyżnia Miedziana Przełączka – Mała Rakuska Czubka. Warszawa: Sport i Turystyka, 1979, s. 23–29. ISBN 83-217-2203-2.